சேற்றில் முளைத்த செந்தாமரை (சிறுகதை) – மைதிலி ராமையா

 2023-24 நாவல்/சிறுகதைப் போட்டிக்கான பதிவு

மொத்தப் பரிசுத்தொகை ரூபாய் 10,000 + எங்கள் பதிப்பக செலவில் புத்தகம் பதிப்பிக்கும் வாய்ப்பு

நீங்களும் இந்த போட்டியில் உங்கள் சிறுகதை அல்லது நாவலை பதிவிட விரும்பினால், contest@sahanamag.com என்ற மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு Login ID உருவாக்கித் தரச்சொல்லி ஈமெயில் செய்யலாம். மறக்காமல் உங்கள் பெயர் மற்றும் ஈமெயில் முகவரி பகிரவும். பரிசு வெல்ல அட்வான்ஸ் வாழ்த்துக்கள்.

Click the picture below for complete details of the contest

இனி கதை வாசிக்கலாம் வாருங்கள்…

அனைவரும் தூங்குவதற்காக காத்துக் கொண்டிருந்த சுதா அவர்கள் தூங்கியபின் சத்தமே எழுப்பாமல் மெதுவாக நடந்து சென்றாள். இதயத்தின் தடக்தடக் அச்சமூட்டுவதாக இருந்தது.

யாரும் எழுந்திடுவாங்களோ தினம் தினம் நடப்பதுதான் என்றாலும் ஒவ்வொரு நாளும் புதிதாக நடப்பதுபோல் பயம் கவ்விக்கொள்ளத்தான் செய்கிறது.

“பார்த்தால் எனக்கு ஒன்றும் பெரிதாக தண்டனை கிடைக்காது, பாவம் தேவையில்லாமல் அவன்தான் அதிகமாக அசிங்கப்படுத்தப்படுவான்”

இந்த நினைப்புதான் அவள் நடுக்கத்திற்கு காரணம்.

காலையில் அவள் இட்லி கொடுக்கச் சென்றபோது அவளைப்பற்றி அடுத்த தெரு உமாக்கா பேசிக் கொண்டிருந்தது நினைவுக்கு வந்தது. உடம்பே கூசுவது போல் உணர்ந்தாள்.

“நம்ப சுதா இருக்காளே சேத்தில முளச்ச செந்தாமரைங்கறது அவளுக்குன்னே எழுதி வச்சதுன்னு நினைக்கிறேன்” என்று உமா தன் கணவரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்ததைத் தான் நினைத்துப் பார்த்து கூசினாள் சுதா.

“ஒரு பொய் புரட்டு கிடையாது. முக்கியமா கை ரொம்ப சுத்தம் தங்கமோ வைரமோ கேட்பாரற்று கொட்டிக் கிடந்தாகூட திரும்பி பாக்க மாட்டா.”

இன்னும் இப்படி என்னென்னவோ புகழ்ந்து தள்ளியதில் புழுப்போல் துடித்தாள்.

வெளியில் எல்லாம் இப்படி நல்லபேரை வாங்கிட்டு சொந்த வீட்டில இப்படி திருடுறனே இதை என்னன்னு சொல்றது.

பெத்த அம்மாகிட்ட ஒரு நாளைக்கு ஆயிரம் பொய் சொல்லிகிட்டு திரியறேனே.  இதெல்லாம் இவங்களுக்கு தெரிஞ்சா நான் என்ன ஆவேன். முகத்தை எங்க கொண்டு போய் வச்சுப்பேன்.

கடவுளே நீதான் இந்தப் பொழப்புக்கெல்லாம் சீக்கிரமாகவே நல்லதா ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைக்கனும் என மனதார வேண்டிக்கொண்டு, சாத்தியிருந்த தெருக்கதவை மெதுவாகத் திறந்தாள்.

தூக்கம் வராமல் புரண்டு கொண்டிருந்த பாபு சடாரென்று எழுந்து. “இந்தமாதிரி கஷ்டப்படாதேன்னு எத்தனை தடவை சொல்றதும்மா உனக்கு. ராத்திரி ஒருவேளை சாப்பிடாட்டா ஒங்கண்ணன் செத்துடமாட்டன்டா.  ஏன்டா இப்படி நீயும் கஷ்டப்பட்டு என்னையும் சங்கடப்படுத்துற” என்றான்.

“ஒரு கஷ்டமும் இல்லண்ணே நீ சத்தம் போடாம மளமளன்னு சாப்பிட்டீன்னா அதுவே பெரிய உபகாரமா இருக்கும்” என்றாள் சுதா.

அவள் அப்பா நன்றாக இருந்தவரை இவ்வளவு கஷ்டங்கள் இருவருக்கும் இருந்ததில்லை. பாபு மூன்று வயது குழந்தையாக இருந்தபோது விஷம் தீண்டி அவன் அம்மா இறந்துவிடவே, சுதாவின் அம்மாவை இரண்டாவதாக மணமுடித்தார் அவள் அப்பா.

பாபுவுக்கு என்று எதைச் செய்யவும் இஷ்டமில்லை சுதாவின் அம்மாவிற்கு. படிக்க வைக்கவோ, பழைய சொறு போடவோ கூட மனமில்லை. சிற்றன்னை கொடுமையில் வெகுவாக சீரழிந்தான் பாபு.

மனைவியை சரிபண்ணத் தெரியாமல் மிகவும் தடுமாறினார் அவன் அப்பா. பிள்ளை பசியில் வாடாமல் ரகசியமாகத்தான் பார்த்துக்கொள்ள முடிந்தது அந்த கோழைத் தந்தையால்.

படிக்க வைக்க மட்டும் போராடி வென்றுவிட்டார் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். இன்னும் கொஞ்சகாலம்தான் படிப்பு முடிந்து நல்ல வேலைக்கு சென்று விடுவான் என்று கனவு கண்டுகொண்டிருந்த வேளையில்தான் பாழாய்ப்போன பாரிசம் தாக்கி படுக்கையில்  சாய்த்து விட்டது அவரை.

துடித்துப் போனார் மனிதர். அப்போதுதான் மகள் சுதா தைரியம் கொடுத்தாள். எப்போதுமே அம்மாவின் போக்கு பிடிக்காது அவளுக்கு. அண்ணனுக்காக வக்காலத்துவாங்கி அம்மாவிடம் அனேகமுறை அடிகூட வாங்கி இருக்கிறாள்.

எனவே அண்ணன் வயிறு வாடாமலும்,  படிப்பு பாழாகாமலும் பார்த்துக்கொள்ளும் பொறுப்பை  ஏற்றுக்கொணடு தந்தையை தேற்றினாள். அதிலிருந்துதான், அம்மாவின் இட்லிகடையில் இருந்து இட்லி, முடிந்தால் டீ, சமயங்களில் சில்லறைக்காசுகள் என களவாட கற்றுக்கொண்டாள்.

இரவு தன் சாப்பாட்டை ஒளித்து மறைத்து, பரீட்சைக்கு தயாராகிக்கொண்டிருக்கும் அண்ணனின் பசிதீர்க்க  பதுங்கிப்பதுங்கி செல்லத் தொடங்கினாள்.

அண்ணன் வேலைக்குப் போகனும், அப்பா குணமாகனும்,  அம்மா திருந்தனும் இது மூணும்   நிறைவேறிடுச்சுன்னா ஊர் சொல்ற வார்த்தைகள் பொய்யாகாம நான் சேத்தில முளச்ச செந்தாமரையா வாழ்வேன் என்று சதாசர்வ காலமும் பிரார்த்தனை பண்ணிக் கொண்டு கடமையை செய்து கொண்டிருக்கிறாள்.

அந்த நல்ல நாளுக்காக நம்பிக்கையுடனும் வைராக்கியத்துடனும் நாட்களை நகர்த்திக் கொண்டிருக்கிறாள் நம் சுதா.

(முற்றும்)