அம்மா ஒரு சைக்காலஜிஸ்ட் (சிறுகதை) – முகில் தினகரன், கோவை

2023-24 நாவல்/சிறுகதைப் போட்டிக்கான பதிவு

மொத்தப் பரிசுத்தொகை ரூபாய் 10,000 + எங்கள் பதிப்பக செலவில் புத்தகம் பதிப்பிக்கும் வாய்ப்பு

நீங்களும் இந்த போட்டியில் உங்கள் சிறுகதை அல்லது நாவலை பதிவிட விரும்பினால், contest@sahanamag.com என்ற மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு Login ID உருவாக்கித் தரச்சொல்லி ஈமெயில் செய்யலாம். மறக்காமல் உங்கள் பெயர் மற்றும் ஈமெயில் முகவரி பகிரவும். பரிசு வெல்ல அட்வான்ஸ் வாழ்த்துக்கள்.

Click the picture below for complete details of the contest

இனி கதை வாசிக்கலாம் வாருங்கள்…

      அம்மா அப்படிச் சொன்னது எனக்குள் ஏகக் கோபத்தை உண்டாக்கியது. ‘ச்சை!… என்ன மனுஷி இவள்?” என மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டு கடுமையான முகத்தோடு, சுடிதார் துப்பட்டாவை கோபமாய்த் திருகியபடி அண்ணன் திவாகரைப் பார்த்தேன். அவன் முகமும் கிட்டத்தட்ட அதே போல்தான் இருந்தது. பின்னே… இருக்காதா?.

      ஒரு தனியார் கம்பெனியில் முப்பத்தியேழு வருடம் மாடாய் உழைத்து ஓடாய்த் தேய்ந்து… இறுதியில் ஹெட் கிளார்க் என்கிற அந்தஸ்தை எட்டிப் பிடித்த கையோடு அப்பாவுக்கு இன்று ரிடையர்மெண்ட். பிரிவுபசார விழாவையெல்லாம் முடித்துக் கொண்டு, கையில் பூமாலை… சந்தன மாலை…. இதர பரிசுப் பொருட்களோடு வந்திறங்கிய அவர் வீட்டிற்குள் நுழைந்தும் நுழையாததுமாய் அம்மா அப்படிச் சொன்னது யாருக்குமே கோபத்தைத்தான் ஏற்படுத்தும்.

      ‘த பாருங்க!… என்னோட பெரிய அண்ணன் மகன் கே.பி.எஸ்.காலேஜ்ல அட்மினிஸ்ட்ரேஷன் மேனேஜராயிருக்கான்…. அவன்கிட்ட சொல்லி வெச்சிருக்கேன்… அவங்க ஆபீஸ்ல கணக்கு வழக்குப் பார்க்கறதுக்கு உங்க மாதிரி ரிடையர்டு ஆன ஆளுங்கதான் வேணுமாம்!… அதனால இன்னிக்கு சாயந்திரமோ… இல்ல நாளைக்குக் காலையிலோ…. போய்ப் பாருங்க!… ஓ.கே.ஆயிடுச்சுன்னா… உடனே சேரணுமாம்!”

      தன் ஆயுளில் பாதிக்கும் மேலான காலத்தை உழைப்பிற்கே தந்து… உதிரத்தைக் கொட்டிய மனுஷன்… இன்றுதான் அந்த இறுக்கச் சிறையிலிருந்து விடுதலை பெற்றிருக்கான்!… பாவம்.. முப்பத்தியேழு வருஷம் நமக்காக உழைச்ச ஜீவன்… ஒரு மூணு மாசமோ… ஆறு மாசமோ… ரெஸ்ட் எடுக்கட்டுமே…. அதற்குப் பிறகு என்ன செய்யலாம்கறதைப் பற்றி யோசிக்கலாமே!…என்று தோணாதா இந்த அம்மாவுக்கு?… ஹூம்… இந்த அம்மாவோட தேவை பணம்… பணம்… அது மட்டுமே போதும்!… அப்பாவோட உடம்பைப் பத்தியோ… மனசைப் பத்தியோ துளிக்கூட கவலையில்லை!…கர்மம்…என்ன ஜென்மமோ?”

      அம்மாவின் அதிகாரத் தோரணையுடனான அந்தக் கட்டளையை அப்பா சிரித்த முகத்துடன் கேட்டுக் கொண்டதோடு நில்லாமல், ‘அப்படியா கௌரி?… அப்படின்னா இன்னிக்கு சாயந்திரமே நான் போய்ப் பார்த்துடறேனே?… பீளமேடு வ.உ.சி.காலனிலதானே வீடு?” என்று கேட்க,

      ‘ம்… அதேதான்!… ரங்கநாதன்… அவரு பேரு”

      ‘சரி… சரி”

      ஏன் இந்த அப்பாவும் இப்படி இருக்கிறார்?… அவராவது சொல்லலாமல்ல?… ‘ஏண்டி… இன்னிக்குதாண்டி ரிடையர; ஆகி வந்திருக்கேன்…. அதுக்குள்ளார ஏண்டி ஆரம்பிக்கற உன்னோட ராமாயணத்தை?…. நான் கொஞ்ச நாளைக்கு ஜாலியா ஓய்வெடுக்கப் போறேன்… அதுக்கப்புறம் பேசு!” ன்னு.

      தொடர்ந்து அந்த இடத்தில் இருந்து அவர்களுக்கிடையிலான உரையாடலைக் கேட்டால் எனக்குள் ஏற்கனவே எரிந்து கொண்டிருக்கும் கோபம் என்னையும் மீறி வெளிப்பட்டு விடுமோ… என்கிற அச்சத்தில் அங்கிருந்து நகர்ந்தேன்.

      அண்ணனும் என் கூடவே நடந்து உள் அறைக்குள் வர, அவனிடம் கொட்டினேன் என் ஆதங்கத்தை… என் கொந்தளிப்பை.  என் கருத்தை முழுமையாக ஏற்றுக் கொண்டவன் இன்னொரு கருத்தையும் சொன்னான்.

      ‘பொதுவா… வீட்டுல ஆண் வாரிசு இல்லாமலோ… அல்லது ஆண் வாரிசு இருந்தும் தான் ரிடையர்டு ஆகும் காலத்தில் அவன் சம்பார்த்தனைக்கு வராமல் இருந்தாலோ தான் சில பெரியவர்கள் ரிடையர்டு ஆனதற்குப் பிறகும் வேலைக்குப் போவார்கள்!… இங்கதான் நான் வேலைக்குப் போய் சம்பாதிக்க ஆரம்பிச்சிட்டேனே!… நான் காப்பாத்த மாட்டேனா இந்தக் குடும்பத்தை?… நான் பண்ணி வைக்க மாட்டேனா என் கூடப் பொறந்தவளோட கல்யாணத்தை?”

      ‘அண்ணா… நான் இதை விடப் போறதில்லை அண்ணா!… அப்பா வெளிய போகட்டும்… அப்புறம் வெச்சுக்கறேன் இந்த அம்மாவுக்கு கச்சேரி”

      மாலை ஆறு மணியிருக்கும்,

      அப்பாவும் வெளிய போயிருந்தார்… அண்ணனும் வெளிய போயிருந்தான்.

      தனியாக சமையலறையில் இருந்த அம்மாவிடம் போய் ஆரம்பித்தேன்.

      பொறுமையாய் என் கத்தல் முழுவதையும் கேட்டு முடித்தவள், ‘அவ்வளவுதானா?…. இன்னும் ஏதாவது இருக்கா?” என்பது போல் குறுஞ்சிரிப்புடன் என்னைப் பார்க்க,

      ‘நான் கோபமாய்க் கத்திட்டிருக்கேன்… நீயென்ன சிரிக்கறே?” பொரிந்தேன்.

     சரியாக அந்த சமயம் பார்த்து அண்ணன் திவாகரும் வீட்டிற்குள் நுழைய, அவனையும் அழைத்து எனக்குத் துணை சேர்த்துக் கொண்டேன்.

      “ஆமாம்ம்மா… இவ சொல்றதுல என்ன தப்பு?… அப்பா ரிடையர்டு ஆகியும் வேலைக்குப் போனா பார்க்கிறவங்க என்னைத்தானே கேவலமா நினைப்பாங்க!…  “பையன் சம்பார்த்தனை பத்தலை போலிருக்கு அதான் பெரியவர் தொடர்ந்து வேலைக்குப் போறார்!”ன்னு என்னைப் பார்த்தாலே ஒரு மாதிரிப் பார்ப்பாங்கம்மா” அவன் தன் பக்கத்து நியாயத்தை எடுத்து வைத்தான்.

      ‘என் அருமைக் குழந்தைகளா…. நீங்க ரெண்டு பேரும் என்னைப் புரிஞ்சுக்கிட்டது இவ்வளவுதானா?… சரி நானே சொல்றேன் கேட்டுக்கங்க… பொதுவாகவே… ரிடையர்டு ஆகிற ஆண்கள் மனசளவுல திடும்னு சரிஞ்சிடுவாங்க!…. மன ரீதியாகவும் … உடல் ரீதியாகவும் லேசா இடிஞ்சு போயிடுவாங்க!… ‘சரி… நமக்கு வயசாயிடுச்சு… நாம இனி எதுக்கும் லாயக்கில்லை!…”ன்னு அவங்க ஒரு விநாடி நினைச்சிட்டாப் போச்சு… அவ்வளவுதான்… அவங்க உடல் ஆரோக்கியம் தன்னால போய்டும்!… எப்படியும் வேலை இல்லாததினால ஏதோ ஒரு சமயத்துல சின்னதா ஒரு பணப் பிரச்சினை வரும்…. அப்படி வந்திட்டாப் போச்சு… என்னவோ தனக்கு பெரிய வறுமை வந்திட்ட மாதிரித் தோணும்!…. தாழ்வு மனப்பான்மை வளர்ந்திடும்… அது அப்படியே வளர்ந்து கடைசில ஒரு பிரம்மாண்டப் பிரச்சினையாகி… ஆளையே முடிச்சிடும்!….”

      சொல்லிக் கொண்டிருந்த அம்மாவின் முகத்தையே ஆச்சரியமாய்ப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம் நானும், அண்ணன் திவாகரும்.

      ‘அதனால ரிடையர்டு ஆனாலும் தன் உழைப்பை நிறுத்தாமல்… அந்த ஓட்டத்தில் எந்தவிதத் தடையையும் ஏற்படுத்திக் கொள்ளாமல்… தொடர்ந்து உழைப்பு ரேஸில் ஓடிக் கொண்டேயிருக்கிற போது….. உடல் மற்றும் மன ஆரோக்கியத்திற்கு எள்ளளவும் சேதாரம் ஏற்படாது!…. அதனாலதான் அப்பாவை அந்த ஓட்டத்தை நிறுத்தாமல் தொடர்ந்து ஓடச் சொன்னேன்…. என் உள் மன எண்ணத்தைப் புரிந்து கொண்டதால் அவரும் உடனே சம்மதிச்சு… உடனே கிளம்பிப் போயிட்டார்!…. அதுதாண்டி எங்களோட இத்;தனை வருட தாம்பத்தியத்தின் வெற்றிச் சூத்திரம்!”

      அம்மாவின் பேச்சு என்னை வியப்பின் எல்லைக்கே கொண்டு போனது. ‘சமையலறையில் வெறும் பாத்திரங்களோடும்… கேஸ் அடுப்போடும்… குக்கரோடும் மட்டுமே புழங்கிக் கொண்டிருக்கும் அம்மாவிற்குள் இப்படியொரு சைக்காலஜிஸ்டா?”

(முற்றும்)