காத்திருப்பு (சிறுகதை) – Writer Susri, Chennai

2023-24 நாவல்/சிறுகதைப் போட்டிக்கான பதிவு

மொத்தப் பரிசுத்தொகை ரூபாய் 10,000 + எங்கள் பதிப்பக செலவில் புத்தகம் பதிப்பிக்கும் வாய்ப்பு

நீங்களும் இந்த போட்டியில் உங்கள் சிறுகதை அல்லது நாவலை பதிவிட விரும்பினால், contest@sahanamag.com என்ற மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு Login ID உருவாக்கித் தரச்சொல்லி ஈமெயில் செய்யலாம். மறக்காமல் உங்கள் பெயர் மற்றும் ஈமெயில் முகவரி பகிரவும். பரிசு வெல்ல அட்வான்ஸ் வாழ்த்துக்கள்.

Click the picture below for complete details of the contest

இனி கதை வாசிக்கலாம் வாருங்கள்…

இது எதேச்சையா நடந்தது. என் அண்ணா சுரேஷ் மெஜுரா காலேஜ்ல படிக்கறான் பி.காம் ஃபைனல் இயர். அந்த வருஷம் என்.சி.சி. கேம்ப் போறதுக்கு தன் பூட்டை போட்டு தேய் தேய்னு தேச்சு பாலிஷ் போட்டுட்டிருந்தான்.

“ஏய் வசு இங்கே வா, முகம் தெரியறதா பாரு”

“போடா இவ்வளவு பெரிய டிரெஸ்ஸிங் டேபிள் இருக்கறப்ப உன் ஷூல யாரு முகம் பாப்பா? கருப்பா தெரிவேன்”

“ஏய் மக்கு முண்டம், அப்படி பாலீஷ் போட்டிருக்கேன்டி”

“மூஞ்சி .. வெளில போனா மாட்டுச் சாணில கால் வைப்பே, சகதி பூரா உன் ஷூவுக்குதான் வந்து உக்காரும் பாரு.”

இப்ப ஒரு குரல் என் கூட சேந்தது, ”லேஸ் அந்து போகும், சோல் பிஞ்சு போகும்”

“டே ஶ்ரீதரா நீயும் இந்த லூசோட சேந்துண்டயா விளங்கினாப்பலதான்”

ஶ்ரீதரன் என் அண்ணோவோட ஸ்கூல் டயத்துல இருந்து ஒண்ணா படிக்கறான், சகஜமா வீட்டுக்குள்ளே வருவான், அம்மா கூட அவன் அடுக்களை வரை வரதுக்கு ஆட்சேபணை பண்ணினதில்லை. அப்பாதான் அண்ணாவை திட்டுவார், “பெண் குழந்தை இருக்கற இடத்துல உன் கண்ட கழிசடை பிரண்ட்ஸை கூட்டிண்டு வராதே”னு

அதனால அப்பா இல்லாத நேரமாதான் அவனோட பிரண்ட்ஸ் தேடி வருவாங்க. எனக்கும் தெரியும் ரெண்டு மூணு பிரண்ட்ஸ் என்னை சைட் அடிக்கவே வரானுங்கனு.

ஶ்ரீதரனும் கம்மி இல்லை, உள்ளே வந்தவுடனே என்னை தேடுவான். அவன் சிவந்த முகம், சுருள் கிராப், ஏ.வி.எம்.ராஜன் மாதிரி உப்பல் முகம், பூசினாப்பல உடம்பு,சற்றே உயரம் கம்மின்னாலும் எனக்கும் பிடிக்கும்.

சின்ன வயசுல இருந்து பாத்திருந்தாலும், நான் ஸ்கூல் முடிச்சு காலேஜ்ல அடி எடுத்து வச்சு பி.எஸ்சி முதல் வருஷம் வர வரை வித்யாசமா தெரியலை. காலேஜ்ல என் தோழிகள் ஃபிரீயா இருக்கறப்ப பேசற டாபிக் பாய்ஸ்தான். எனக்கு அப்ப பேச டாபிக் கிடைக்கலை,

அந்த ஒரு நாள் “அண்ணா இல்லையா வசுனு” ஶ்ரீதரன் வீட்டுக்குள்ளே வந்த வரை.

நான் அப்பாவோட சேர்ல உக்காந்து எனிட் பிளைட்டன் படிச்சிண்டிருந்தேன். சட்னு தலை உயர்த்தி பாத்தேன், அவன் எனக்கு மிக பக்கத்துல. அனிச்சையா என் உடல் முழுதும் சுருங்கின மாதிரி ஆச்சு. அவன் முகத்தை நிமிரந்து பாத்தேன். வழக்கத்தை விட முகம் குப்னு சிவந்திருந்தது, கண்களும் ரத்தச் சிவப்பு.

சட்னு என் வலது தோளை பிடிச்சான், எனிட்பிளைட்டன் தரைக்கு போனது, என் முகத்தை நோக்கி அவன் குனிந்த போது சட்னு எழுந்திருந்தேன். “ஐ லவ் யூ வசு”னு கையை பிடிச்சிண்டான்.

உதறி விட்டு “அம்மா” னு அடுக்களைக்கு ஓடினேன்.

அம்மா “என்னடி என்ன ஆச்சு”னு என்னை பிடிச்சிண்டா

கூடவே உள்ளே நுழைஞ்ச ஶ்ரீதரன், ”ஒண்ணுமில்லை மாமி திடீர்னு என் நிழலை பாத்து வசு பயந்துட்டா”

அம்மா சந்தேகத்தோட என்னை பாத்தா.

நான், ”ஆமாம்மா மர்மக் கதை படிச்சிண்டிருந்தேன் திடீர்னு உள்ளே வந்த ஶ்ரீதரை பாத்து யாரோனு பயந்துட்டேன்”

இப்ப ஶ்ரீதர் என்னை நன்றியோட பாத்தான், நான் உதட்டை சுழிச்சு அவனுக்கு வக்கணை காட்டினேன்.

அவன் அதை ரசிச்சு சிரிச்சதிலிருந்து ஆரம்பம். ஆரம்பத்துல கண்கள் அவன் வருகையை தேடின. அவன் என்னைப் பாத்து விஷமமா சிரிக்கறது பிடிக்கும். மெல்ல மெல்ல அவனை ஒரு நாள் பாக்காட்டா கூட மனசு என்னமோ பண்ணும். மொட்டை மாடில எட்டிப் பாத்த மாதிரி காத்திருப்பேன். அவனும் லைட் போஸ்ட்கிட்டயோ, எங்க வீட்டுக்கு எதிரே உள்ள டீக்கடைல தொங்கற ராணி வார இதழை வாங்கி படிக்கற பாவனைல மொட்டை மாடியை பாப்பான்.

சில சமயம் “சுரேஷ் இல்லையா?”னு வேணும்னே அண்ணா வெளில போனப்பறம் வருவான்.

“இல்லையே”ன்னா

“ராணி இந்த வாரம் படிக்கலையா?”னு கொடுப்பான். எனக்கு தெரியும் அதுக்குள்ளே ரோஸ் வண்ண காகிதத்தில் அவன் காதல் ரசம் கொட்டும் கடிதம் இருக்கும்னு.

அவசரமாய் வாங்கி யாருக்கும் தெரியாமல் அஞ்சாறு தடவை படிப்பேன். கவிதை மாதிரியெல்லாம் எழுதுவான், சீ என் அங்கங்களை வர்ணிச்சு எழுதுவான் கூச்சமா இருக்கும். எனக்கு பதிலெல்லாம் எழுத பயம். ஒரே ஒரு தடவை மெட்ராஸ் லீவுக்கு அவன் மாமா வீட்டுக்கு போறேன்னு எழுதினப்ப மட்டும் துக்கமா வந்தது.

“ஜாக்கிரதையா போயிட்டு வாங்கோ, மெட்ராஸ்ல கண்வலி பரவறதாம் பாத்து இருங்கோ, சீக்கிரம் வந்துடுங்கோ காத்திருப்பேன்”

கெமிஸ்ட்ரி நோட்ல கிளிச்ச துண்டு காகிதத்தில் எழுதி ரகசியமா கொடுத்தேன்.

அன்னிக்கு சட்னு என் தோள் அணைத்து அவனும் கலங்கினான். அவன் வரும் வரை ஒரு மாதம் காத்திருந்தது ஒரு யுகம்.

கல்லூரி படிப்பு முடிந்து அவன் யூனியன் பேங்கில் வேலைக்கு சேந்தான். முதல் சம்பளத்தில் ஒரு முழம் மல்லிகைப் பூவும் ஏதோ ஸ்வீட் வாங்கிண்டு வந்தான் என்னை பாத்துண்டே அம்மா காலில் விழுந்து நமஸ்காரம் பண்ணினான். இது உனக்குதான்னு ஜாடை காட்டின படி. அந்த மல்லிகை சரத்தை ரொம்ப நாள் ஒரு புஸ்தகத்தில் பாதுகாத்தேன்.

அப்பா எனக்கு வரன் தேடறார் நான் என்ன செய்வேன், இந்த ஶ்ரீதர் பையன் பேங்க் டிரெயினிங்னு புனே நகரம் போயிருக்கான். எப்ப வருவான் தெரியலை ஆறு மாசம்னு சொன்னான் ஆனா வரலை. எனக்கு அதிர்ஷ்ட வசமா 3 வரன் தட்டிப் போச்சு.

அண்ணா அமெரிக்கா போயிட்டான் ஏதோ படிக்கறேன்னு. அவன் திரும்பி வரப் போறதில்லை யாரோ ஒரு ஜெனியை கல்யாணம் பண்ணிண்டுட்டான். இது ஒருஷாக் அப்பாவோட ரெண்டாவது அட்டாக்குக்கு. அடுத்து உடனே வந்த அட்டாக்கில் என்னையும் அம்மாவையும் தவிக்க விட்டு அப்பா போயிட்டார்.

காத்திருந்தோம் அண்ணா வருவான்னு வரவே இல்லை.

என் ஶ்ரீதரன் என்னை தேடி வருவான்னு நானும் காத்துண்டிருக்கேன் வரவே இல்லை. அழுகை கூட இப்பல்லாம் வரதில்லை. கார்பரேஷன் ஆபீஸ்ல அப்பாவோட நண்பர் வெங்கடேசன் எனக்கு வேலை வாங்கி கொடுத்தார். வேலைக்கு போறேன், வரேன். அம்மாக்கு சேவகம் பண்றேன், லெட்டர் பாக்சை பாக்கறேன்.

அந்த கோணல் எழுத்துக்காரன் ஏதாவது எழுதுவானானு. ராணி பத்திரிகை வாங்கி புரட்டி புரட்டி பாக்கறேன். காத்திருக்கேன் இன்னும் அவன் வருவான்னு.

“54 வயசாச்சு ஏண்டி தனியா இருக்கே?”னு ஆபீஸ்ல கூட வேலை பாக்கற இந்துமதி கேக்கறா.

எப்படிச் சொல்வேன் என் ஶ்ரீதரனுக்காக காத்துண்டிருக்கேன்னு. நீங்களே சொல்லுங்க நான் காத்துண்டிருக்கறதுல என்ன தப்பு.

(முற்றும்)