வழி தவறிய பௌர்ணமி இரவில் (சிறுகதை) – ரேவதி பாலாஜி

2023-24 நாவல்/சிறுகதைப் போட்டிக்கான பதிவு

மொத்தப் பரிசுத்தொகை ரூபாய் 10,000 + எங்கள் பதிப்பக செலவில் புத்தகம் பதிப்பிக்கும் வாய்ப்பு

நீங்களும் இந்த போட்டியில் உங்கள் சிறுகதை அல்லது நாவலை பதிவிட விரும்பினால், contest@sahanamag.com என்ற மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு Login ID உருவாக்கித் தரச்சொல்லி ஈமெயில் செய்யலாம். மறக்காமல் உங்கள் பெயர் மற்றும் ஈமெயில் முகவரி பகிரவும். பரிசு வெல்ல அட்வான்ஸ் வாழ்த்துக்கள்.

Click the picture below for complete details of the contest

இனி கதை வாசிக்கலாம் வாருங்கள்…

ஒரு பௌர்ணமி நாள் மாலைப் பொழுது. இதமான காற்று. ரம்மியமான வானம். அதுவும் கார்கால மாலை. காற்றில் ஒரு ஈரப்பதம். மிதந்து வரும் மண்வாசனை. எதிரில் ஒத்தையடி பாதை. சுற்றியும் வயல்கள். தூரத்தில் தென்னை மரங்கள் தலை தூக்கி நின்றிருந்தனர்.

இப்படி சுற்றியும் இத்தனை இயற்கையின் அதிசயம் குவிந்து இருந்தும் எதையுமே ரசிக்க முடியாமல் அந்த ஒத்தையடி பாதையில் தனியாக நடந்து வந்தாள் யாழினி.

போன மாதம் பொர்ணமி பூஜைக்கு அத்தையுடன் அம்மன் கோவிலுக்கு வரும்பொழுது இந்த பாதையில் வந்த நியாபகம் இல்லை என்பதால் குழம்பியபடியே நடந்தாள்.

அப்பொழுதே யாழினியின் தாயார் தனியாக செல்ல வேண்டாம் என்றார். யாழினியின் தந்தை பேருந்து நிறுத்தத்தில் இறங்கி சாலையை கடந்தால் சிறிது தூரத்திலேயே கோவில் இருக்கின்றது என்பதால் பயமில்லாமல் தனியாக அனுப்பினார்.

யாழினியும் கல்லூரி முடித்துவிட்டு மாலையில் பேருந்தில் கிளம்பி கோவில் இருக்கும் நிறுத்தத்தில் இறங்கிக் கொண்டாள்.

இறங்கியதும் அத்தையை அலைபேசியில் அழைத்தாள் கோவிலின் வாசலிலேயே காத்துகொண்டிருப்பதாகவும் சாலையை கடந்து எதிரில் நடந்து வரும்படியும் கூறினார்.

அந்த நிறுத்தம் நெடுஞ்சாலையில் அமைந்துள்ளது. வண்டிகள் அதிகம் வரும் என்பதால் சாலையைக் கடக்க அவள் பாலத்திற்கு அடியில் நடந்துச் சென்று கடக்க முயன்றாள்.

அப்பொழுது தான் அவள் அந்த தவறான பாதையை தேர்ந்தெடுத்து விட்டாள்.

அந்த ஒத்தையடி பாதையில் வெகு நேரம் தனியாக நடந்தாள். பின்

எதிரில் ஒரு நடுத்தர வயது பெண் நடந்து வந்தாள்.

“அக்கா இங்க அம்மன் கோவிலுக்கு பௌர்ணமி பூஜைக்கு வந்திருக்கேன். ரோடு கிராஸ் பண்ணும் போது தப்பான ரோடுல திரும்பிட்டேன் நினைக்கிறேன். கோவிலுக்கு எப்படி போறது”

“எனக்கும் தெரில மா”

அந்த பெண் பதில் அளித்துவிட்டுச் செல்ல பின்னாடியே வந்த ஒரு பாட்டி யாழினியை அழைத்தார்.

“அந்த அம்மன் கோவிலுக்கு வந்தியா.. நேரா போய் இடது பக்கமா திரும்பு கண்ணு.. கோவில் தெரியும் சுத்தி ஏன் போற.. இதுலயே போ” என்றார்

அந்த பாட்டி கூறிய வழி தவறா இல்லை இவள் புரிந்து கொண்ட வழி தவறா இல்லை இன்னும் நடக்க வேண்டுமா தெரியவில்லை. இத்தனை தூரம் நடந்தும் கோவில் இருக்கும் சாலை எதுவும் தென்படவில்லை.

யாழினிக்கு தண்ணீர் தாகம் எடுத்தது. கல்லூரிக்குக் கொண்டு சென்றிருந்த பாட்டிலில் தேடினாள். அதில் நீர் இல்லை. காற்று சற்று இதமாக இருந்ததால் அதை பருகிக் கொண்டே நடந்தாள்

கிட்டதட்ட அரைமணி நேரம் நடந்தும் கோவில் வரவில்லை.

மெல்ல இருள் சூழத் தொடங்கியது. யாழினிக்குள் பயம் எழுந்தது.

மீண்டும் அத்தையை தன் அலைபேசியில் அழைத்தாள். இந்த முறை சுவிட்ச் ஆஃப் என்று ஒலித்தது.

பயம் மேலோங்கியது. இணையத்தில் உள்ள மேப்பில் தேடினாள். அந்த கோவிலைப் பற்றிய விவரங்கள் எதுவும் வரவில்லை.

‘மீண்டும் திரும்பி நடப்போமா’ வந்த தூரத்தை கணித்தாள். மனதில் இருந்த பயத்தால் உடல் பலவீனமானது.

அந்த ஒத்தையடி பாதையில் எதிரில் டிவிஎஸ் எக்ஸ்ல் வண்டியில் ஒரு நடுத்தர வயதுடைய ஆண் வந்து கொண்டிருந்தான்

இவளை பார்த்துக் கொண்டே வந்தவன் யாழினியின் அருகில் வந்ததும் வண்டியின் வேகத்தை குறைத்தான்

யாழினியும் அவன் அருகில் சென்றாள்.

“அண்ணா இங்க அம்மன் கோவில்ல பௌர்ணமி பூஜைக்கு வந்தேன். வழி தவறி உள்ள வந்துட்டேன். அந்த கோவிலுக்கு எப்படி போறதுன்னா”

“அது பக்கத்து ரோடுமா.. இவ்ளோ தூரம் உள்ள நடந்து வந்துட்டியே.. சரி வண்டில ஏறு நான் கொண்டு போய் விட்டரேன்”

“இல்லண்ணா பரவால்ல.. வழி மட்டும் சொல்லுங்க”

“பரவால்ல வண்டில ஏறிக்கோமா.. பத்து நிமிஷத்துல கொண்டு போய் விட்டரேன்”

யாழினி ஏறலாமா வேண்டாமா என்ற சிந்தனையில் இரு மனதோடு ஏறினாள்.

வண்டியில் ஏறிவிட்டாள். வண்டி கிளம்பியது. யாழினிக்குள் இப்பொழுது நடுக்கம் ஏற்பட்டது. ஒரு வேலை தான் எடுத்த முடிவு தவறோ.. முன் பின் அறியாதவர் வண்டியில் எவ்வாறு ஏறினோம். இந்த தைரியம் எங்கிருந்து வந்தது. இவர் சரியான வழியில் தான் செல்கிறார் என்று எப்படி நம்புவது.

பல கேள்விகள் உள்ளுக்குள் எழ அந்த குளிர்ந்த காற்றிலும் யாழினிக்கு வியர்த்தது. சில நிமிடங்கள் கடந்தும் கோவில் இருக்கும் அறிகுறி கூட எங்கும் தென்படவில்லை. யாழினியின் கைகள் நடுங்கியது. மூச்சு வாங்க தொடங்கியது. இங்கிருந்து கத்தினால் கூட யாருக்கும் கேட்காதே

‘கடவுளே….’

கண்களை திறந்து பார்க்கக் கூட தைரியம் இல்லாமல் கண்களை இறுக்கி மூடி கொண்டு மனதிற்குள் இறைஞ்சினாள்

வண்டி வளைந்ததை உணர்ந்து கண் திறந்தாள்.

மீண்டும் உயிர் பெற்றதாய் உணர்ந்தாள் எதிரில் கோவிலின் கோபுரத்தை கண்டு.

கோவிலின் வாசலில் வண்டியை நிறுத்தினார். யாழினியின் அத்தை அவளை கண்டதும் ஓடி வந்தார்.

“இவ்ளோ நேரம் உன்ன காணோம்னு போன் போடலாம்னா சார்ஜ் இல்லாம சுவிட்ச் ஆப் ஆயிடிச்சி. உன்னை தேடி ஆள் அனுப்பி பாக்க சொன்னேன். யாரும் இல்லை வழியிலன்னு வந்துட்டாங்க. எங்க போயிட்ட யாழினி” கட்டிக் கொண்டு கதறினாள் அத்தை

“வழி மாறி போய்ட்டேன் அத்தை. இந்த அண்ணா தான் கூட்டிட்டு வந்தாரு”

யாழினி அவ்வாறு கூறியதும் அவள் அத்தை ஓடிச்சென்று அவருக்கு நன்றி கூறினாள்.

“எங்க பொண்ண பத்திரமா கூட்டிட்டு வந்ததுக்கு ரொம்ப நன்றிங்க.. நான் இவ்ளோ நேரம் ரொம்ப பயந்துட்டே இருந்தேன். அவள் உங்க கண்ல பட்டதுக்கு கடவுளுக்கு தான் நன்றி சொல்லணும். உள்ள வாங்க ஏதாவது சாப்பிடலாம்”

“பரவால மா.. ஒரு வேலைய போய்ட்டு இருக்கேன். நேரம் ஆச்சு.”

“சரி பாருங்க.. ரொம்ப சந்தோசம்.. மறுபடியும் சொல்லிக்கிறேன் ரொம்ப ரொம்ப நன்றி”

“இருக்கட்டும் மா” அவரும் உள்ளம் குளிர்ந்து கூறினார். ஒருவித நெகிழ்ச்சி பரவியது.

அவர் முகத்தில் அப்படி ஒரு மகிழ்ச்சி. அத்தை அவருக்கு நன்றி கூறியதும் யாழினியின் முகத்தில் நிம்மதியை கண்டதும்.

ஒரு பெண்ணிற்கு தீங்கு விளைவிப்பதா ஆனந்தம் இதுவல்லவா பேரானந்தம்.

வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பினார்.

“யாழினி உள்ள வா சாமி கும்பிடலாம்” அத்தை கோவிலுக்குள் அழைத்தார்.

வண்டி சாலையில் திரும்பிக் கொண்டிருந்தது. அவரை கையெடுத்து கும்பிட்டுவிட்டு கோவிலுக்குள் நுழைந்தாள் யாழினி

(முற்றும்)