கொஞ்சம் மைனஸ், நிறைய ப்ளஸ் (சிறுகதை) – முகில் தினகரன், கோவை

எழுத்தாளர் முகில் தினகரன் எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்

                 காலை ஏழு மணி.

                கோவையில் லேடீஸ் ஹாஸ்டலில் தங்கிப் பணி புரியும்  ஜோதி சொந்த ஊருக்கு வந்திருந்தாள்.

                ஜோதியை அவள் தாயார் லட்சுமி கேட்டாள், “என்னடி திடீர்னு வந்திருக்கே?.. ஆபீஸ் லீவா?”

                “நாந்தான் லீவு போட்டுட்டு வந்திட்டேன்”

                 “ஏன்… உடம்பு சரியில்லையா?”

                 “ம்ஹும்… மனசுக்குப் பிடிக்கலை…!” விட்டேத்தியாகச் சொன்னாள் ஜோதி.

                 “மனசுக்குப் பிடிக்கலையா?…. எது?… வேலையா?… ஹாஸ்டலா?..  அந்த ஊரா?”

                 “என் கூடத் தங்கியிருக்கற அறைத் தோழிகளைப் பிடிக்கலை!… பக்கத்து ரூம் லேடீஸ்களைப் பிடிக்கலை!… ஹாஸ்டல் வார்டன் குண்டுப் பூசணிக்காயைப் பிடிக்கலை!…. போதுமா?”

                உள்ளறையிலிருந்து வெள்ளிங்கிரி வெளியே வந்தார், “ஏம்மா… உன் கூட  ரெண்டு பேர்தானே தங்கியிருக்காங்க?…ஒருத்தி,…சேலம்!…இன்னொருத்தி… சென்னை… சரிதானே?”

                மேலும், கீழும் தலையாட்டினாள் ஜோதி.

                “அன்னிக்கு உன்னைய அந்த ஹாஸ்டல்ல சேர்த்து விட வந்தப்ப  நான் பார்த்துப் பேசியிருக்கேனே.. நல்லவங்களாத்தானே தெரியறாங்க!”

                 “மேலோட்டமா பார்த்தா அப்படித்தான் தெரிவாங்க… பழகிப் பார்த்தாத்தான் சுயரூபம் தெரியும்!”

                 “என்ன சுயரூபத்தைக் கண்டுட்டே?” லட்சுமி கடுப்பானாள்.

                 “அந்த சேலத்துக்காரி சுதா உலக மகா சுத்தக்காரி!… பத்து நிமிஷத்துக்கு ஒரு தரம் மூஞ்சியையும் கைகால்களையும் கழுவிக்கிட்டே இருப்பா!… தினமும் துணிமணிகளை துவைப்பா… தினமும் பெட்ஷீட் தலையணை உறைகளைத் துவைப்பா!… அதே மாதிரி அவளோட பொருட்களையெல்லாம் பளிச்சுன்னு துடைச்சு மத்தவங்க தொடாத மாதிரி… தனியா வெச்சுக்குவா!… ரூம்ல சின்னதா… லேசா குப்பை விழுந்துட்டாப் போதும் சும்மா “தாம்…தூம்”னு குதிப்பா!… என்னமோ இவ பெரிய அரண்மனைல வாழ்ற மகாராணி மாதிரியும்… மத்தவங்கெல்லாம் சேரியிலிருந்து வந்தவங்க மாதிரியும் நெனச்சுக்கிட்டு எங்களையெல்லாம் ஏளனமாப் பாப்பா!… நான் வேற கருப்பா… என்னைச் சுத்தமா ஒதுக்கியே வெச்சுட்டா!”

                 “எதிலும் சுத்தமா இருக்கணும்னு  நினைக்கறா… அது தப்பில்லையே”

                 “அதுக்காக மத்தவங்களை இளக்காரமா நினைக்கக் கூடாதல்ல?”

                 லட்சுமி குறுஞ்சிரிப்புடன் அமைதி காக்க, ஜோதி தொடர்ந்தாள்.

                  “இவ இப்படியா?… சென்னைக்காரி ஐஸ்வர்யா இருக்காளே… அவ இவளுக்கும் மேலே!… ஏதோ ஒரு கம்பெனில சீனியர் அட்மினிஸ்ட்ரேஷன் மேனேஜரா இருக்காளாம்… அந்த அதிகாரத்தையெல்லாம் கொண்டு வந்து இங்க ஹாஸ்டல்லேயுமா காட்டுவாங்க?…. எப்பப் பார்த்தாலும் எல்லாரையும் அதிகாரம் பண்றதே அவ வேலை!… என்னமோ எல்லாரும் இவளுக்குக் கீழே வேலை பார்க்கற அசிஸ்டெண்டுக மாதிரி “இதைச் செய்யாதே!…அதைச் செய்யாதே!” …… “இதை இங்க வை!…அதை அங்க வை!”ன்னு அவ பண்ற அதிகாரம் கொஞ்ச நஞ்சமல்ல!…” இரு உள்ளங்கைகளையும் இரு கன்னங்களில் வைத்துச் சொன்னாள் ஜோதி.

                வெறுத்துப் போன லட்சுமி, “அவ்வளவுதானா…இன்னும் இருக்கா?” கேட்டாள்.

                “அப்புறம் பக்கத்து ரூம் பொண்ணுக!…. அதுக பொண்ணுக இல்லை.. ஆம்பளைகள்!… அந்த அளவுக்கு தெனாவெட்டு… திமிரு… அடங்காத்தனம்!… எல்லாத்துக்கும் மேலே அந்த வார்டன்!… குண்டுப் பூசணிக்காய்க்கு பெரிய சரோஜாதேவின்னு நெனப்பு…எப்பப் பார்த்தாலும் மேக்கப்…மேக்கப்!…அதே மாதிரி தான் ஸ்டிரிக்டா இருக்கோம்னு காண்பிக்கறதுக்காக அது பண்ற கூத்துக்கள் அளவில்லை!”

                 “மொத்தத்துல யாருமே சரியில்லை…அப்படித்தானே?”

                 “அதனாலதானே கிளம்பியே வந்துட்டேன்!”

                தலையை மேலும், கீழும் ஆட்டியபடி அங்கிருந்து நகர்ந்த லட்சுமி, வாசலில் யாரோ அழைக்கும் குரல் கேட்க, சென்று பார்த்தாள். பக்கத்து வீட்டு ஆடிட்டர் மனைவி வனஜா.

                அவளைப் பார்த்ததும் கோபமானாள் ஜோதி.  சென்ற முறை இங்கு வந்திருந்த போது, அம்மாவுக்கும், அந்த வனஜாவிற்கும் நடந்த காரசாரமான சண்டையை தெருவே வேடிக்கை பார்த்தது.  எதையும் தவறாகப் புரிந்து கொண்டு, மூர்க்கமாக சண்டை போடும் அவசரக் குடுக்கை  அந்த வனஜா.

அதிலும் சண்டையின் போது அவள் பேசும் வார்த்தைகளையும், அவள் காட்டும் அசிங்க அபிநயங்களையும் சென்சார் போர்டு அதிகாரிகள் பார்த்தால் யோசிக்காமல் பத்து “ஏ”சர்ட்டிபிகேட் குடுப்பார்கள். அவ்வளவு ஆபாசம் தெறிக்கும்.

                 “இவள் எதுக்கு நம்ம வீட்டுக்கு வர்றா?” யோசித்த ஜோதிக்கு, இன்னொரு ஆச்சரியமாய் அந்த வனஜாவும், அவள் தாய் லட்சுமியும் வெகு சாதாரணமாக பேசிக் கொண்டிருந்தனர். “இதென்ன கண்ராவி?…அன்னிக்கு அப்படி ஊரே பார்க்க அடிச்சுக்கிட்டு…இன்னிக்கு கொஞ்சிக்கறாங்க!…ச்சை…என்ன ஜென்மங்களோ?”

                 “அடடே…ஜோதி வந்திருக்காளா?” அங்கிருந்தே  வனஜா கேட்க,

                 “ஆமாம் …இன்னிக்குக் காலைலதான் வந்தா!” என்றாள் லட்சுமி.

                 “ஏனோ கொஞ்சம் இளைச்ச மாதிரித் தெரியறாளே?”

                 “ஹாஸ்டல் சாப்பாட்டுல என்ன சத்து இருக்கப் போகுது?”  இது லட்சுமி.

                சிறிது நேரத்தில் அந்த வனஜா சென்றதும், ஜோதி தாயிடம் வந்து பொரிந்து தள்ளினாள்.  அதற்கு வெறும் புன்னகை மட்டுமே பதிலாய்க் கிடைத்தது.

                மாலை நான்கு மணியிருக்கும்,  வாசலில் ஒரு ஆட்டோ வந்து நின்றது.  அதிலிருந்து இரண்டு பெண்மணிகளும், ஒரு நடுத்தர வயது ஆணும் இறங்கி வந்தனர். அப்போதுதான், சாப்பாட்டுக் கடையை முடித்து விட்டு ஹால் தரையில் ஃபேனுக்குக் கீழ் படுத்துக் கிடந்த லட்சுமியும், ஜோதியும் அவர்கள் வருவதைக் கண்டு அவசர, அவசரமாக எழுந்து நின்றனர்.

                  “என்னம்மா லட்சுமி…மதிய நேரத் தூக்கத்தைக் கெடுத்துட்டேனே?” கேட்டபடியே உள்ளே வந்த நபரை அப்போதுதான் அடையாளம் தெரிந்தது ஜோதிக்கு.  

“அடப்பாவி!…இவனா?” என்று உள்ளுக்குள் சொல்லிக் கொண்டு வெளியில் “ஹி…ஹி” என்று ஃபார்மாலிட்டிக்குச் சிரித்து வைத்தாள்.

                வந்தவர்கள் தாங்கள் கொண்டு வந்திருந்த தங்கள் மகளின் திருமண அழைப்பிதழை லட்சுமியிடம் தந்து விட்டு, “கண்டிப்பா எல்லாரும் குடும்பத்தோட ரெண்டு நாளைக்கு முன்னாடியே வந்துடணும்!…” என்று சொல்லி விட்டுச் சென்றதும் ஜோதி கேட்டாள்.  “ஏம்மா…நான் சின்னப் பொண்ணா இருந்தப்ப இவங்க வீட்டுலதானே குடியிருந்தோம்?”

                 “ஆமாம்!…கிட்டத்தட்ட பதிமூணு…பதினாலு வருஷம் இருந்தோம்!… ஒரு சின்னப் பிரச்சனைல சண்டை வந்து இந்த ஆளு ஒரே நாள்ல நம்மைக் காலி பண்ணிட்டுப் போகச் சொல்லிட்டான்!”

                 “இப்ப எந்த மூஞ்சிய வெச்சுக்கிட்டு இங்க வந்து இன்விடேஷன் குடுத்திட்டுப் போறான்!…மா னங்கெட்ட ராஸ்கல்!” திட்டித் தீர்த்தாள்.

                 “ஒரு நிமிஷம்!.. இந்த உலகத்துல நீ கத்துக்க வேண்டியது நிறைய இருக்கு!….எல்லா மனுஷங்க கிட்டேயும் ப்ளஸ் பாயிண்ட்டுகளும் இருக்கும்!…மைனஸ் பாயிண்ட்டுகளும் இருக்கும்!…நாம அந்த ப்ளஸ் பாயிண்ட்டுகளை என்ஜாய் பண்ணிக்கணும்!…மைனஸ் பாயிண்ட்டுகளை டைஜஸ்ட் பண்ணிக்கணும்!…அதுதான் வாழ்க்கையோட தத்துவம்!…புரிஞ்சுதா?”

                அவள் புரியாமல் விழிக்க,

                 “வந்திட்டுப் போனாளே வனஜா…அவ சண்டைக்காரி…பஜாரி…யோசிக்காம வாய்க்கு வந்தபடியெல்லாம் பேசறவ!…அது அவளோட மைனஸ் பாயிண்ட்ஸ்!…அதே நேரம்… ஒருத்தர் கூடப் பழகுனா முழு மனசோட.. உண்மையான பாசத்தோட பழகுவா!… எத்தனை சண்டை போட்டாலும் உடனே மறந்துட்டு சகஜமா வந்து பழகற மனசுள்ளவ!…மத்தவங்க மாதிரி வன்மம் வெச்சுக்கிட்டு பழி தீர்க்க மாட்டா!… மூணு நாளைக்கு சேர்ந்தாப்புல என்னைப் பார்க்கலேன்னா வீடு தேடி வந்துடுவா!…, “உடம்பு கிடம்பு சரியில்லையோன்னு பயந்துட்டேன்!”னு உண்மையான அக்கறையோட சொல்லுவா!”

                யோசனையுடன் தாயையே பார்த்தாள் ஜோதி.

                 “அதே மாதிரிதான் பழைய ஹவுஸ் ஓனர்!…எந்தப் பிரச்சினைக்காக அவர் நம்மைத் துரத்தினாரோ…அந்தப் பிரச்சினையின் உண்மையான முகத்தைத் தெரிந்து கொண்டதும்…அதில் நம்மோட தப்பு எதுவுமில்லைன்னு தெரிஞ்சதும் அவ்வளவு பெரிய மனுஷன்….வயசுல சின்னவளான என்கிட்ட வந்து வாயார மன்னிப்பு கேட்டாருடி!… ஒண்ணு தெரிஞ்சுக்கடி…மன்னிப்புக் கேட்கிற மனசு எல்லோருக்கும் வந்துடாதுடி!…”

                 “…………………………….”

                 “அப்புறம் இதுல ஒரு முக்கியமான விஷயம் இருக்கு…ஒரு சின்னப் பிரச்சினைக்காக அவர் அன்னிக்குத் துரத்தி விட்டதுதான் உங்கப்பனை சொந்த வீடு கட்டச் சொல்லித் தூண்டிச்சு…. கட்டினார்… இப்ப நாம சொந்த வீட்டுல இருக்கோம்”

                 ஜோதி ஏதோ சொல்ல வாயெடுக்க, அவளைக் கையமர்த்திய லட்சுமி, “இதே மாதிரிதான் உன் அறைத் தோழிக கிட்டேயும், பக்கத்து அறைப் பொண்ணுக கிட்டேயும், ஏன் அந்த ஹாஸ்டல் வார்டன் கிட்டேயும் கூட நிறைய பிளஸ் பாயிண்ட்டுகள் இருக்கும்… உன் கண்கள் அவங்களோட மைனஸ் பாயிண்ட்டுகளை மட்டுமே பார்த்திருக்கு… மேலோட்டமாய்த் தெரிந்த அந்த மைனஸ் பாயிண்ட்டுகளை மட்டுமே பார்த்திட்டு நீ கிளம்பி வந்திட்டே!… அது தப்பு!… போ…போ..போய் அவங்க கிட்டேயிருக்க பிளஸ் பாயிண்ட்டுகளைக் கண்டுபிடி… அந்த பிளஸ் பாயிண்ட்டுகளை எஞ்ஜாய் பண்ணு… மனைஸ் பாயிண்ட்டுகளை டைஜஸ்ட் பண்ணு!…”

               அன்று இரவு, கோயமுத்தூர் செல்லும் பஸ்ஸில் அமர்ந்திருந்தாள் ஜோதி.

எழுத்தாளர் முகில் தினகரன் எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்

(முற்றும்)