புகை ஓவியம் (சிறுகதை) – முகில் தினகரன், கோவை

எழுத்தாளர் முகில் தினகரன் எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்

இருபத்தொன்பது வருடங்களுக்குப் பிறகு சொந்த கிராமத்திற்குச் செல்லும் வாய்ப்பு எனக்கு இப்போதுதான் வாய்த்தது. காரணம்  என் ரிடையர்மெண்ட்..

ஈரோட்டிற்கு அருகிலுள்ள கிராமத்தில் பிறந்து, பள்ளி வாழ்க்கையை அங்கும். கல்லூரி வாழ்க்கையை ஈரோட்டிலும், முடித்த எனக்கு உத்தியோகம் சென்னையில் அமைய, இருபத்தொன்பது வருடங்களுக்கு முன் இடம் பெயர்ந்தேன்.  ஒரு பெரிய நிறுவனத்தில் பொறுப்பான உத்தியோகத்திலிருந்த எனக்கு அது எளிதில் சாத்தியப்படவில்லை. இப்போது உத்தியோகத்திலிருந்து ஓய்வு பெற்றதும் முதல் வேலையாக பிறந்த மண்ணைத் தரிசிக்கப் புறப்பட்டுவிட்டேன்.

‘என்னையும்தான் கூட்டிட்டுப் போங்களேன்…” மனைவி சுதா கோரிக்கை வைக்க, யோசித்தேன்.

      ‘ஓ.கே.…நாளைக்கு நைட் டிரெயின்ல கிளம்பறோம்…தயாராயிரு”

      நான் என் நினைவுகளை பின்னோக்கி நகர்த்தினேன். “பேடி முட்டி… சப்பை…. கும்மாயி…. முர்ரே… கெண்டி…. பப்பியான்…”

      இவையெல்லாம் என் பிள்ளைக் காலத்து நணபர்களின் பட்டப் பெயர்கள்.  ஓவ்வொருவரின் முகங்களும் நினைவுத்திரையில் வந்து போக ‘பேடி முட்டி”யின் முகம் வந்த போது மட்டும் வாய் விட்டுச் சிரித்து விட்டேன்.

      ‘என்ன தனியா சிரிக்கறீங்க?”  சுதா கேட்க,

      ‘என்னோட சின்ன வயசுச் சிநேகிதர்களைப் பத்தி நெனைச்சிட்டிருந்தேன்….அதுல..’பேடி முட்டி”ங்கற ஒருத்தனைப் பத்தி நெனைச்சப்பதான் சிரிச்சுட்டேன்……சரியான பயந்தாங்கொள்ளி அவன்…. ஒரு தடவை பலத்த காத்தடிச்சு பள்ளிக் கூடத்து வேப்ப மரத்துல இருந்த காக்கா கூட்டுலயிருந்து ஒரு காக்கா குஞ்சு கீழ விழுந்து கெடந்திச்சு…அதைக் கவனிக்காம அந்த வழியா நடந்து போன இந்த பேடி முட்டி தெரியாத்தனமா அதை மிதிச்சுட்டான்….என்னன்னு குனிஞ்சு பார்த்துத் தெரிஞ்சுக்கிட்டவன் கத்தின கத்துல பள்ளிக்கூடக் கட்டிடமே அதிர்ந்து போச்சு…அவனோட கத்தலை யாராலும் நிறுத்தவே முடியலை…கடைசில அவன் வீட்டுக்கு ஆளனுப்பிச்சு…பேரண்ட்ஸை வரவழைச்சு அவங்க கைல அவனை ஒப்படைச்சாங்க…அப்பப்பா… கத்திக்கிட்டு அவன் மண்ணுல புரண்டதை இப்ப நெனைச்சாலும் சிரிப்பு நிக்கலை!”

      ‘அதுக்கப்புறம் ஒரு வாரம் சரியான காய்ச்சல்ல விழுந்து…இளைச்சுப் போயி அவன் ஸ்கூலுக்கு மறுபடி வந்த போது உண்மையிலேயே அவனைப் பார்க்க காக்கா குஞ்சு போலவே இருந்தான்….”

      ‘சரியான ஆளுதான் போங்க!”

                 ‘இது மாதிரி நெறைய இருக்கு அந்த பேடி முட்டியோட கோமாளித்தனங்க…ஒரு தடவை ஸ்கூல்ல பக்கத்து டெண்ட் கொட்டகைக்கு ‘ஆப்ரிக்கன் சஃபாரி”ங்கற ஒரு மிருகங்கள் பத்தின படத்துக்கு எல்லா ஸ்டூடண்ஸையும் கூட்டிக்கிட்டு போனாங்க…அந்தப் படத்துல மான் கூட்டத்துல சிறுத்தையொண்ணு பூந்து ஒரு மானை மட்டும் துரத்திட்டுப் போய்க் கடிச்சுக் குதறுகிற மாதிரி ஒரு சீன் வந்தது…அதைப் பாத்துட்;டு அந்தப் பேடி முட்டி பண்ணின ஆர்ப்பாட்டம் கொஞ்ச நஞ்சமல்ல….படத்தையே நிறுத்திட்டு எல்லாரும் வந்து ‘பயப்படாதப்பா அது நிஜமில்லை…சும்மா….படம்” ன்னு சொல்லியும் அமைதியாகாம.. ‘அய்யோ..அந்த மான் பாவம்…யாராவது அதைக் காப்பாத்துங்க…சிறுத்தைய சுடுங்க..”ன்னு கத்திக் கதறி விழுந்து புரண்டு…அப்பப்பா…பயங்கர கலாட்டா..”

      ‘அவரு இப்ப இருக்காரா?… ஏதாவது தகவல் தெரியுமா?” ஆர்வமானாள் சுதா.

      உதட்டைப் பிதுக்கினேன் “ஆள் இருக்கானா..இல்லையான்னே தெரியாது…ஊருக்குப் போய்த்தான் விசாரிக்கனும்…இருந்தா கண்டிப்பா பாத்துப் பேசிட்டுத்தான் வரணும்…கரப்பான்பூச்சி… பல்லி… மரவட்டை… இதுகளையெல்லாம் கண்டா பயந்து அவன் பண்ற அலப்பரை காமடியாயிருக்கும்… நாங்கெல்லாம் வேணுமின்னே எங்காவது இருந்து அதுகளைப் பிடிச்சிட்டு வந்து அவன் மேலே போட்டு செம ரகளை பண்ணுவோம்…. ம்ம்ம்..அதையெல்லாம் இப்ப நெனச்சுப் பாத்தா எவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கு தெரியுமா?”

      மறுநாள் இரவு ரயிலில் பயணித்துக் கொண்டிருக்கும் போதும் கூட எங்கள் பேச்சு அந்த பேடி முட்டியைப் பற்றியே இருந்தது.

      அதிகாலை ஐந்தே முக்காலுக்கு ஈரோடு ரயில்வே ஸ்டேஷனில் இறங்கி, ஆட்டோ பிடித்து பேருந்து நிலையம் வந்து சிவகிரி பஸ்ஸில் ஏறினோம். ஊருக்குள் பஸ் நுழையும் போதே எனக்குள் ஆச்சரியம் விரிந்தது.  

‘அடடா…நம்ப கிராமமா இது?…தார் ரோடும்… வாகனப் போக்குவரத்தும்… பங்;களாக்களும்…. அடேங்கப்பா ஒரு நகரத்துக்கு இணையாக மாறி விட்டதே…”

      சிவகிரி பேருந்து நிலையத்தில் பஸ் நிற்க இறங்கினோம். பேருந்து நிலையத்தை ஒட்டியிருந்த கற்பகம் லாட்ஜ் எங்களை வரவேற்க அதை நோக்கி நடந்தோம்.  காலை டிபனை அறைக்கே வரவழைத்து சாப்பிட்டு விட்டு இருவரும் ஊருக்குள் கிளம்பினோம்.

       “என்னால நம்பவே முடியலை…எனக்கு ஒரே பிரமிப்பாயிருக்கு… ஊரே மாறிட்டுது.. ” அவள் அமைதியாய்ப் புன்னகைத்தாள்.

      வெயில் சுரீரென்று உறைக்க ஒரு கூல் டிரிங்ஸ் கடையில் நின்றோம். அந்தக் கடைக்காரரிடம்  பழைய ஆட்களை விசாரித்தேன்.  நான் குறிப்பிடும் யாரையுமே அவரால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அந்த பேடி முட்டியின் நிஜப் பெயரை யோசித்து ‘மூர்த்தின்னு ஒருத்தரு…அவங்க அப்பா கூட விறகுக்கடை வெச்சிருந்தாரு”

     ‘அதோ…எதிர்ல தெரியுது பாருங்க…அந்தக் கடைல விசாரிங்க…அவங்கப்பாதான் இந்த ஊர்ல விறகுக் கடை நடத்திய ஒரே ஆளு”.  எதிர்க் கடைக்கு ஓடினேன்.

      அது ஒரு மட்டன்-கம்-சிக்கன் ஸ்டால்.

      அங்கிருந்த பையனிடம் மூர்த்தியின் பெயரைச் சொல்லிக் கேட்டேன். ‘அண்ணனா?…உள்ளாரதான் இருக்காரு…போய்ப் பாருங்க”

      சுதாவை வெளியில் நிறுத்தி விட்டு நான் மட்டும் உள்ளே போனேன்.   இருபத்தொன்பது வருஷங்களுக்குப் பிறகு என் பால்ய நண்பனைச் சந்திக்கப் போகிறேன்…அதுவும் யாரை?.. கிரேட் பேடி முட்டியை…

      எப்படி இருப்பான்?…. என்னை அடையாளம் தெரிந்து கொள்வானா?….இன்னும் அதே பயந்தாங் கொள்ளித்தனத்தோடுதான் இருப்பானா?…இல்லை மாறியிருப்பானா?

      ஒவ்வொரு அடியாய் எடுத்து வைத்து மெல்ல நடந்தேன்.

      உள்ளே…பெரிய கிருதா மற்றும் கொடுவாள் மீசையோடு ஒரு நபர் ஒரு பெரிய ஆட்டின் மீது அமர்ந்து அதன் கழுத்தை மும்முரமாக அறுத்துக் கொண்டிருக்க தயக்கத்துடன் கேட்டேன். ‘மூ..ர்…த்…தி…?”

      தலையைத் தூக்கி ‘நாந்தான்… என்னா வோணும்? என்று கர்ண கடூரக் குரலில் கேட்டவரின் முகத்தைக் கூர்ந்து பார்த்தேன்.  அதில் பேடி முட்டியின் சாயல் தெரிந்தது.;

      ‘விறகுக் கடைக்காரர் மகன் மூர்த்தி நீங்களா?”  மீண்டும் கேட்டேன்.

      எழுந்து என் அருகே வந்து நின்ற அந்த ஆஜானுபாகு மனிதரை மேலிருந்து கீழ் வரை பிரமிப்பாய் பார்த்தேன்.  ‘நீங்க யாரு?…அதச் சொல்லுங்க!” கர்ண கடூரம் கேட்டது.

      ‘நான்…திவாகரன்…உங்க கூட காமாட்சியம்மன் கோயில் பள்ளிக் கூடத்துல படிச்சேன்…சப்-ரிஜிஸ்தரார் பையன்..”

      அவர் யோசித்தார். பின்னர் ‘ஆஹா….திவாகரா நீங்க?” என்று கத்தலாய்க் கேட்டு விட்டு இடியாய்ச் சிரிக்க, நான் மிரண்டு போனேன்.

      ‘என்னப்பா நல்லா இருக்கியா?…டவுனுக்காரனாயிட்டே…அதான் ஊர்ப்பக்கமே வராம இருந்திட்டே…” முரட்டுப் பாசம் பேச்சில் தெறித்தது.

      ‘அப்படியில்லை…வேலை அந்த மாதிரி…”

       பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே கடையின் முன்புறம் பார்த்த பையன் உள்ளே நுழைந்து ‘அண்ணே…கே.கே. பிரியாணி ஸ்டால் ஆள் வந்திருக்கு…பத்து வேணுமாம்”

      ‘ம்ம்…இருந்து வாங்கிட்டுப் போகச் சொல்லுடா…” என்று பையனிடம் சொல்லி விட்டு என் பக்கம் திரும்பி ‘அப்பறம்…ரிடையர்டு ஆயாச்சா?…” கேட்டவாறே கையை பின்புறம் செலுத்தி கோழி;க் கூண்டுக்குள் நுழைத்து வரிசையாய் பத்து கோழிகளை எடுத்து ‘படக்..படக்” கென கழுத்தை திருகி பக்கத்திலிருந்த டிரம்முக்குள் போட்டான் அந்த மூர்த்தி.

      ‘ஒரு காலத்துல காக்கா குஞ்சுக்கும்…கரப்பான் பூச்சிக்கும் பயந்து கால் டிரவுசர்ல மூத்திரம் போன பேடியா இவன்?”

      ‘என்னப்பா அமைதியாயிட்டே?””

      ‘நீ…நீங்க….எப்ப…ப்ரீயா இருப்பீங்கன்னு சொல்லுங்க…நான் அப்ப வந்து உங்க கிட்ட சாவகாசமா பேசறேன்..”

      ‘சாயங்காலம் ஆறு மணிக்கு மேலே ஃப்ரீதான்”

     ‘நான் அப்ப வர்றேன்” சொல்லி விட்டு வெளியேறி சுதாவை அழைத்துக் கொண்டு லாட்ஜூக்கு வந்தேன்;.

      ‘என்னாச்சு… பேடிமுட்டியப் பாத்தீங்களா?”

     ‘பார்த்தேன்…ஆனா பார்க்கலை” சுவாரஸியமேயில்லாமல் சொன்னேன்.

      ‘ஏங்க?…ஒரு மாதிரியா சொல்றீங்க?”

       அவளுக்கு பதில் சொல்லாமல் நீண்ட மௌனம் சாதித்து விட்டு கடைசியில் ‘சுதா…நமக்குள்ளார புதைஞ்சு கிடக்குற பழைய நினைவுகளை…பழைய ஊரை…பழைய ஆளுகளை…அப்படியே உள்ளுக்குள்ளாரவே பத்திரமா வெச்சுக்கிட்டு…அப்பப்ப ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்து ரசிக்கலாமே தவிர…அவற்றை நேரில் பார்க்கணும்னு ஆசைப் படக் கூடாது… மீறி வந்திட்டா அந்தப் பழைய நினைவுகள் என்கிற பொக்கிஷத்தை இழந்திடுவோம்!”

      ‘ம்ஹும்..  ஒண்ணுமே புரியலை…அந்த பேடிமுட்டி இருந்தாரா?…”

      ‘இருந்தார்…..ஆனா…இல்லை…” என்றேன்.

      அவள் வினோதமாய்ப் பார்க்க, முகத்தை இறுக்கமாய் வைத்துக் கொண்டு உள்ளுக்குள் குமுறினேன்.

     ஏனென்று தெரியவில்லை.   எதற்கென்று புரியவில்லை.  ஆனால், எதையோ இழந்து விட்டதைப் போலவொரு உணர்வு எனக்குள் வியாபித்து நின்றது.

எழுத்தாளர் முகில் தினகரன் எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்

(முற்றும்)