இது தான் வாழ்க்கை (சிறுகதை) – சாமுண்டீஸ்வரி பன்னீர்செல்வம்

2023-24 நாவல்/சிறுகதைப் போட்டிக்கான பதிவு

மொத்தப் பரிசுத்தொகை ரூபாய் 10,000 + எங்கள் பதிப்பக செலவில் புத்தகம் பதிப்பிக்கும் வாய்ப்பு

நீங்களும் இந்த போட்டியில் உங்கள் சிறுகதை அல்லது நாவலை பதிவிட விரும்பினால், contest@sahanamag.com என்ற மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு Login ID உருவாக்கித் தரச்சொல்லி ஈமெயில் செய்யலாம். மறக்காமல் உங்கள் பெயர் மற்றும் ஈமெயில் முகவரி பகிரவும். பரிசு வெல்ல அட்வான்ஸ் வாழ்த்துக்கள்.

Click the picture below for complete details of the contest

இனி கதை வாசிக்கலாம் வாருங்கள்…

அம்மா, மாமா எப்ப வருவாங்க என   9 வயது மகள் சுதா கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

தெரியல டா,  கிளம்பி ரெடியா உட்கார்ந்திருக்கிறோம், அவர்கள் கிளம்பினதுக்கு அப்புறம் கூப்பிடுவார்கள், கொஞ்சம் பேசாமல் இரு. சும்மா  பேசிட்டு இருக்காத என பேசிக் கொண்டிருந்த மகளின் வாயை அடக்கினாள் தாய் பிரியா.

தாத்தா வீட்டுக் கோவிலுக்கு தானே போயிட்டு இருக்கிறோம், நம்ம கோயிலுக்கு எப்பமா போகணும் எனக் கேட்டாள் சுதா.

இப்போதைக்கு நம்மால்  போக முடியாது. கொஞ்சம் பணம் சம்பாதித்து அப்புறம் நாம  போகலாம். நம்ம கோவில் தஞ்சாவூர் பக்கத்தில் இருக்கிறது. போக்குவரத்து செலவுக்கு   500 ரூபாய் வேண்டும். நான் வாங்குற சம்பளத்துக்கு வீட்டு வாடகை சாப்பாடு செலவு உனக்கு ஸ்கூல் பணம் இதுக்கு தான் சரியாக இருக்கிறது. அதனால நாம வெளியே போறதுக்கு ஆசைப்படக்கூடாது . உங்க அப்பா இருந்திருந்தால் நாமளும் அப்பாவுடன் கோயிலுக்கு போய் இருக்கலாம். உங்க  அப்பா தான் சாமிகிட்ட போயிட்டாரு, என அழுது கொண்டே கூறினாள் தாய் பிரியா.

அம்மா அழுகாதீங்க,  மனசு கஷ்டமாக இருக்கிறது. எனக்காவது நீங்க இருக்கிறீங்க மா. என்னுடைய தோழி ஒருத்திக்கு அம்மா, அப்பா இரண்டு பேருமே இல்லை. அவ பாட்டி வீட்ல வளர்ந்து கொண்டு வரா,  அவளுக்கு நூடுல்ஸ் ரொம்ப பிடிக்கும்.  அவங்க பாட்டிக்கு செய்ய தெரியாது. நீங்க எனக்கு செஞ்சு குடுப்பீங்க தானே அப்ப நான் அவளுக்கு கொஞ்சம் கொடுப்பேன் மா. பாவம் தானே என சுதா சொன்னாள்.

என்கிட்ட சொல்லியிருந்தால் அவளுக்கு தனியா கொஞ்சம் செஞ்சு ஒரு டிபன் பாக்ஸ்ல போட்டு கொடுத்திருப்பேன் தானே என  தாய் சொல்ல,

அம்மா,  நாமளே ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு கொண்டு இருக்கிறோம். இருக்கிறதை நாங்க ரெண்டு பேரும் பங்கு போட்டு சாப்பிட்டுக் கொள்வோம் என சுதா பேசியதை கேட்டு பெருமை அடைந்தாள் தாய்.

இன்னும் கிளம்பலையா என்ன பக்கத்து வீட்டு பாட்டி விசாரித்துக் கொண்டு சுதா வீட்டுக்கு வந்தார்கள்.

கிளம்பி ரெடியா இருக்கிறோம் பாட்டி. மாமா போன்ல கூப்பிட்டாங்கன்னா உடனே நாங்க ஷேர் ஆட்டோல கிளம்பி போயிடுவோம் என்றாள் சுதா.

ஏண்டி உங்க மாமா தான் கார் வைத்திருக்கிறார்கள்,  வீட்டுக்கு வந்து அழைச்சிட்டு போக மாட்டாங்களா என்ன பாட்டி கேட்க

இங்க வந்துட்டு போனால் லேட் ஆயிடும் பாட்டி.   அதனால எங்க மாமா கிளம்பி ஒரு இடத்துல வந்து நிக்க சொல்லுவாங்க. அங்க போய் நின்னுகிட்டு இருப்போம், அப்புறமா வந்து கார்ல கூட்டிட்டு போயிடுவாங்க எங்க மாமா என மகிழ்ச்சியோடு  சொன்னாள் குழந்தை சுதா.

போன வருஷம் போனியா பிரியா, என பாட்டி கேட்க

போன வருஷம் போகவில்லை. அதற்கு முதல் வருஷம் தான் போயிட்டு வந்தோம் என்றாள்.

இவங்க அப்பா இறந்தும் பத்து வருஷம் ஆச்சு, நாங்கள் எங்கேயும் வெளியே போகாததனால என் தம்பி தான் ஒவ்வொரு சிவராத்திரிக்கும் அப்பா வீட்டுக்  கோயிலுக்கு கூட்டிட்டு போவார். போயிட்டு வந்தால் ஒரு நிம்மதியும் சந்தோசமும் இருக்கும். எப்பவுமே போன் பண்ணி அவங்க கோவிலுக்கு கிளம்பறதுக்கு ஒரு மணி நேரத்துக்கு முன்னாடி வரியான்னு கேப்பாங்க, நானும் ஆசையாக பாப்பாவையும் அழைத்துக் கொண்டு கிளம்பி போய் ஓரிடத்தில் காத்துக் கொண்டு இருப்பேன். அதன் பிறகு அவர்கள் காரில் அழைத்துச் செல்வார்கள்.

சில சமயம் அவங்க வருவதற்கு இரண்டு மணி நேரம் கூட ஆகும். ஏன்? லேட் என்று கேட்டால் ஒரே டிராபிக் என்று சொல்வார்கள். நானும் கண்டு கொள்ளாமல் அவர்களுடன் கோயிலுக்கு போய் விட்டு வருவேன். மனசு இருந்தால் வீட்டுக்கு வந்து அழைத்துப் போகலாம். ஆனால் அவர்கள் அவ்வாறு வரமாட்டார்கள்.  கோயிலுக்கு போயிட்டு வரும்போது ஏறின இடத்திலேயே இறக்கி விட்டு விடுவார்கள்.

அதன் பிறகு நாங்கள் பஸ் இல்லாட்டி ஆட்டோ பிடித்து வீட்டுக்கு வந்து விடுவோம். அவர்களுக்கு ஏதாவது வேலை இருக்கும்.  வீட்டுக்கு வந்துட்டு போ என்று சொன்னாலும் அவர்கள் தட்டி கழித்து விடுவார்கள். மனசுக்கு கொஞ்சம் கஷ்டமாகத்தான் இருக்கும். கணவர் இல்லாத நான் சில பிரச்சினைகளை கடந்து தான் போக வேண்டும். அவர்களிடம் பிரச்சனை செய்வதால் என்ன ஆகிவிடப் போகிறது எனக் கவலையுடன் பக்கத்து வீட்டு பாட்டியிடம்  சொன்னாள் பிரியா.

சரி பார்த்து போயிட்டு பார்த்து வாங்க, நானும் கோயிலுக்கு கிளம்பறேன் என சொல்லிக் கொண்டே பாட்டி கிளம்பி விட்டாள்.

பேசிக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த குழந்தை சுதாவும் உறங்கி விட்டாள். இரவு ஒன்பது மணி ஆகியும் உடன் பிறந்தவனிடமிருந்து எந்த தகவலும் வரவில்லை.

பிரியாவே உடன் பிறந்தவனுக்கு போன் செய்து எங்கடா கோயிலுக்கு கிளம்பிட்டீங்களா? என பிரியா கேட்டாள்.

நான் சாயங்காலமே கோயிலுக்கு வந்து விட்டேன்  என சொன்னதும் மனது இன்னும் வேதனை அடைந்தது.

ஒரே சத்தமாக இருக்கிறது, காதில் விழவில்லை நான் வந்த பிறகு பேசுகிறேன் என சொல்லி ஃபோனை வைத்து விட்டான் உடன் பிறந்தவன்.

கணவர் இருந்திருந்தால் பிறரை எதிர்பார்க்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. நமக்கு என்ன நடக்குமோ அதுதானே நடக்கும் என  கனத்த இதயத்துடன் குழந்தை காலையில் எழுந்த பிறகு ஏம்மா,  மாமா வரவில்லையா?  என்று கேட்டால் என்ன சொல்வது என யோசித்துக் கொண்டே பிரியாவும் உறங்கி விட்டாள்.

(முற்றும்)