in ,

வயல்வெளி (சிறுகதை) – ஜெயந்தி.M

எழுத்தாளர் ஜெயந்தி எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்

கதிரவன் மெதுவாகக் கிழக்கில் உதயமான போது, சற்றே குளிர்ந்த காற்று வயல்வெளியின் மேல் பனிக்கனிகளைத் தழுவிக் கொண்டு ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

பசுமை ஆடையில் துலங்கும் அந்த வயலின் நடுவே மெதுவாக நடந்துவந்தான் முருகன். ஈரமான மண் அவன் காலடியில் ஒட்டிக்கொண்டது. அந்த மண்ணின் வாசனை, காற்றில் கலந்த முள்ளங்கி பூவின் தாளாட்டம், வண்டுகளின் முணுமுணுப்பு—ஒன்றொன்றும் அவன் மனசை வருடியது.இந்த வயல் அவனுடையதல்ல.

ஆனால் தனது தந்தை பணி செய்த நிலம், தனது குழந்தைப் பருவத்தைத் தழுவிய மண் என்பதால், இதன் மீதான பாசம் அவனுக்குள் வேறு விதமாகப் பதிந்திருந்தது.

தந்தையான செல்வம், ஒரு ஏழை உழைப்பாளர். ஆனால் உழைப்பில் யாருக்கும் தாழ்வு கொடுக்காத மனம் கொண்டவர். “மண்ணு மனிதனுக்கு துரோகம் செய்யாது முருகா, நீ அதை நேசிச்சா அது உன்னை வாழ வைக்கும்,” என்று அவர் சொல்லும் ஒவ்வொரு சொல்லும் முருகனின் உள்ளத்தில் விதை போல விழுந்திருந்தது.

முருகன் பள்ளிப்படிப்பை முடித்து மேல்நிலைப் படிப்புக்குச் செல்லும் திறமை இருந்தாலும், வீட்டின் வறுமை அதற்கு இடையூறாக இருந்தது. அவனும் அதை ஏற்றுக்கொண்டான்.

ஆனால் ஏற்றுக் கொண்டபோதும், மனதின் ஓரத்தில் ஒரு சிறிய நெருப்பு எப்போதும் எரிந்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த நெருப்பு—இந்த வயலை மாற்ற வேண்டும், ஊருக்கு நல்ல நீர் மேலாண்மை வேண்டும் என்ற கனவு.

அந்த ஆண்டில் பெரிய வறட்சி. வயல்கள் எல்லாம் வெடித்து கருகி சாம்பலாகியிருந்தன. ஊருக்குள் வரும் குடிநீர் வண்டி வாரத்தில் ஒருமுறை மட்டுமே வரும் நிலை. மக்கள் அவ்வளவு அவதியில் இருந்தார்கள்.

செல்வம் கூட அந்நேரத்தில் உடல் சோர்ந்து வேலை செய்ய முடியாமல் போனார். முருகன் வேலைக்குச் சென்று கூலி வாங்கி வீட்டை நடத்த முயன்றான். அவனுக்கு வயல்வெளியில் வேலை செய்வது களைப்பு எனத் தோன்றவில்லை. ஆனால் தந்தையின் உடல்நிலை, வீட்டின் சுமை என மனதில் நிறையும் போது ஒரு வகை கவலை அவனைப் பிடித்துக்கொண்டதுபோல் இருந்தது.

அப்படி ஒரு இரவில், வானம் கருமேகத்தில் மூடப்பட்டு மின்னல் ஒளி சுளீப் என வானைத் துளைத்தபடி ஓடியது. பின்னர் அடைமழை பெய்தது. தண்ணீருக்காக வாடியிருந்த நிலம் மழையைச் சுவைக்கப் போராடும் குழந்தை போலத் திறந்து கொண்டது.

மழையோடு கலந்து மண்ணின் வாசனை ஊரையே மயக்கியது. மக்கள் பயத்தால் வீட்டுக்குள் ஒளிந்திருந்தபோதும், முருகன் மட்டும் வயலுக்கு ஓடினான்.அவன் ஓடி வந்து பார்த்தபோது, வயல் எல்லாம் தண்ணீரால் நிரம்பிக் கிடந்தது. ஆனால் அவன் கவனமிட்டது ஒரு விஷயம்—வயலின் ஒரு மூலைக்குச் சிதைந்து கிடக்கும் பழைய கால்வாய்.

அது உடைந்து போவதால் தண்ணீர் வெளியே சிந்தி பெரும் இழப்பு ஏற்படும். உடனே தன் உடன் கொண்டிருந்த மண்வெட்டியை எடுத்து மண்ணைத் தள்ளி, கற்களை சேர்த்து, இரவு முழுவதும் அந்த கால்வாயை சரி செய்தான். அவன் உடல் நனைந்தும், மழை தட்டியும், குளிர் பிடித்தாலும், அந்த ஒரு பகுதி காப்பாற்றப்பட வேண்டும் என்ற அவன் உறுதி தளரவில்லை.

அடுத்த நாள் காலை, ஊரார் வயலுக்கு வந்து பார்த்தபோது அதிர்ச்சியடைந்தனர். மற்றவர்களின் வயலில் தண்ணீர் பெருகி வெளியேறியிருக்க, இந்த வயல் முழுக்க தண்ணீர் நிறைந்து நெற்பயிர் காப்பாற்றப்பட்டது.

முருகன் இரவில் செய்த உழைப்பை பார்த்த அவர்கள் மனம் கனிந்தது. செல்வம் பெருமையாகக் கண்களில் நீர் வடிய, “உங்கள போன்ற பசங்க இருந்தா மண்ணுக்கு நசிவு வராது” என்று சொன்னார்.

முருகனின் இந்த உழைப்பை ஊருக்கு வந்த வளர்ச்சி அலுவலர் கவனித்தார். அவர் முருகனைப் பேச அழைத்தார். மழைநீர் சேகரிப்பு, வயல்வெளி மேலாண்மை, தண்ணீர் சேமிப்பு தொழில்நுட்பங்கள் பற்றி பேசினார். முருகன் ஆச்சரியமாக அவற்றைக் கேட்டான்.

தனது கனவுகள் ஒருநாள் நிஜமாகும் என்று எண்ணத் தொடங்கினான். அந்த அலுவலர், “உனக்கு இந்த துறையில் பயிற்சி அளிக்கலாம். நீ ஆர்வமாக இருந்தால் மாவட்டத்துக்கு அனுப்பலாம்,” என்றார். முருகன் ஒரு நிமிடம் திகைத்தான்.

ஆனால் தந்தையைப் பார்த்தபோது, அவர் ஊக்கமாகத் தலை ஆட்டினார். “போ பா, இது உன் காலம்,” என்று சொன்னார் செல்வம்.முருகன் பயிற்சிக்கு சென்றான். பல புதுமையான தொழில்நுட்பங்கள், புதுமை விவசாய முறை, இயற்கை விவசாயம், சாலினிட்டி கட்டுப்பாடு, வயல் நீர் மேலாண்மை—all new knowledge. அவன் கற்றும் ஒவ்வொரு விஷயமும் அவன் கிராமத்தை நினைத்தது. “என் ஊருக்கு இந்த மாற்றம் கொண்டு வரணும்” என்ற எண்ணம் அவனை முன்னே தள்ளியது.

ஆறு மாத பயிற்சிக்குப் பின் ஊருக்குத் திரும்பிய முருகன் மாறியிருந்தான். அவன் கண்களில் நம்பிக்கை. கைப்பையில் திட்டங்கள். மனதில் நிறைந்த உற்சாகம். ஊரார் அனைவரும் அவனை மதித்தனர். அவர் தண்ணீர் சேமிப்பு குழாய்களை நிறுவினார், பழைய கால்வாய்களை திருத்தினார், மழைநீர் சேகரிப்பு குளத்தை உருவாக்கினார்.

வயல்கள் மீண்டும் பசுமையடைந்தன. ஒரு காலத்தில் வறட்சியில் அழுத மக்கள், இப்போது செழிப்பில் சிரித்தனர். முருகனை “வயலின் மகன்” என்று அழைத்தனர்.ஒரு மாலை, சூரியன் மறையும்போது, முருகன் வயல்வெளியின் நடுவே நின்றான். தன்னுடைய சிறுவயதில் ஓடிக்கொண்டிருந்த அதே பாதையில் மீண்டும் நடந்தான்.

மண்ணின் வாசனையோடு கலந்து ஒரு புன்னகை அவன் முகத்தில் விரிந்தது. அத்தனைக்கும் காரணம் — அவன் மீதுள்ள அந்த வயல்வெளியின் பாசமே.

அவன் மெதுவாக சொன்னான்: இந்த மண் என்னை வளர்த்தது… இப்போது நான் அதை வளர்க்கிறேன்.”அந்த மாலை காற்று கூட அவனது சொற்களைக் கேட்டு மண்ணின் மேல் மெதுவாகச் சுழன்றது. வயல்வெளி பசுமையில் திளைத்தது.

எழுத்தாளர் ஜெயந்தி எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்

(முற்றும்)

This post was created with our nice and easy submission form. Create your post!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

GIPHY App Key not set. Please check settings

    வீட்டின் விளக்கு (சிறுகதை) – தெனாலி ராமன்

    உள்ளங்கையில் உலகம் (மரபுக்கவிதை) – பாவலர் கருமலைத் தமிழாழன்