பசியும் ருசியும் (சிறுகதை) – ✍ ஸ்ரீவித்யா பசுபதி, சென்னை

2023-24 நாவல்/சிறுகதைப் போட்டிக்கான பதிவு

மொத்தப் பரிசுத்தொகை ரூபாய் 10,000 + எங்கள் பதிப்பக செலவில் புத்தகம் பதிப்பிக்கும் வாய்ப்பு

நீங்களும் இந்த போட்டியில் உங்கள் சிறுகதை அல்லது நாவலை பதிவிட விரும்பினால், contest@sahanamag.com என்ற மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு Login ID உருவாக்கித் தரச்சொல்லி ஈமெயில் செய்யலாம். மறக்காமல் உங்கள் பெயர் மற்றும் ஈமெயில் முகவரி பகிரவும். பரிசு வெல்ல அட்வான்ஸ் வாழ்த்துக்கள்.

Click the picture below for complete details of the contest

இனி கதை வாசிக்கலாம் வாருங்கள்…

போரூர்  சிக்னலில் இரவு எட்டு மணிக்கு வாகனங்கள் ஸ்தம்பித்து நின்றிருந்தன. அங்கிருந்து அரை கிலோமீட்டருக்கும் மேல் இருசக்கர வாகனங்களும், நான்கு சக்கர வாகனங்களும் வெளிச்சத்தை உமிழ்ந்தபடி திணறலோடு நின்றிருந்தன.

இப்படி நின்றிருந்தவர்களில் முருகனும் ஒருவன். அவன்  முதுகிலிருந்த  பையில், ஒரு பெரிய உணவகத்தில் கூட்டத்தில் நின்று வாங்கி வந்த  உணவு சுடச்சுட  இருந்தது. அதை வாடிக்கையாளரிடம் கொண்டு சேர்க்க வேண்டும். இதோடு இரண்டு முறை அந்த நபரிடமிருந்து ஃபோனும் வந்து விட்டது. நேரம் நகர்கிறதே ஒழிய வாகனங்கள் நகரவில்லை.  என்ன சொல்லி சமாளிப்பது? மீண்டும் முருகனின் ஃபோன் அடித்தது.

இம்முறை அழைத்தது அவன் மனைவி கமலா. “என்னங்க… வேலை முடிஞ்சுதா? லாஸ்ட் டெலிவரி அப்பவே பிக்கப் பண்ணதா சொன்னீங்க. இருபது நிமிஷத்துல டெலிவரி பண்ணிட்டுக் கூப்பிடறேன்னு சொன்னீங்க. முக்கால் மணி நேரமாச்சு… நீங்க ஃபோனே பண்ணலையே, அதான் கூப்பிட்டேன்.“

“இல்ல கமலா, போரூர் ஜங்ஷன்ல ஏதோ பெரிய ஆக்சிடென்ட் போல. எல்லா பக்கமும் அப்படியே ட்ராஃபிக் ஸ்தம்பிச்சுப் போய் நிக்குது. இது எப்போ சரியாகி, நான் போரூர் ஜங்ஷன் போய்…? சரி…. பாப்பா என்ன பண்றா?”

“உங்களுக்காகத் தான் காத்துட்டிருக்கா. அப்பா கேக் வாங்கிட்டு வருவாங்க, நான் அதுதான் சாப்பிடுவேன்னு வேற எதுவுமே சாப்பிட மாட்டேங்கறா. அஞ்சு நிமிஷத்துக்கு ஒரு தடவை அப்பா எப்போ வருவாங்கன்னு கேட்டுட்டே இருக்கா.”

“நீ அவளை சமாதானப்படுத்து கமலா.  நான் எப்படியாவது  சீக்கிரம்  வரப் பாக்கறேன். சரி… எனக்கு அந்த கஸ்டமர்கிட்ட இருந்து ஃபோன்  வருது. நான் அப்புறம் பேசறேன்.”

கமலா ஃபோனைத் துண்டிக்கவும், அடுத்த அழைப்பை  எடுத்தான் முருகன். மறுமுனையிலிருந்து  கோபமாக வந்து விழுந்தன  வார்த்தைகள்.

“சார், ஹெவி  ட்ராஃபிக்ஜாம் சார்.  எப்படியாவது  கொண்டு வந்து கொடுத்துடுவேன் சார்.  தெரியும் சார், வழியெல்லாம்  தெரியும் சார். போரூர்  ஜங்ஷனே வர முடியாதபடி  ஜாமாகி  நிக்குது  சார்.”

ஆனாலும் எதிர்முனையில் வார்த்தைகள் வெடித்தன. மௌனமாகக் கேட்டுக் கொண்டான்.  பத்து நிமிடத்தில்  லேசாக  வாகனங்கள் நகரத்  துவங்கின.

கிடைத்த  இடைவெளிகளில்  நுழைந்து நுழைந்து,  மெயின் ரோட்டைத்  தவிர்த்து  சந்து ரோட்டில் நுழைந்து,  கஸ்டமர்  வீட்டு வாசலில் வந்து அழைப்பு மணியை அடித்த போது மணி ஒன்பதாகியிருந்தது. கதவைத்  திறந்த அந்த நடுத்தர வயது நபர், எக்கச்சக்க கோபத்தில் இருந்தார்.

“என்ன  நினைச்சுட்டிருக்கே  மனசுல? ஏழரை மணிக்கு பிக்கப்  பண்ணதை  ஒன்பது மணிக்கு டெலிவரி பண்றே. இந்த ஆறிப் போன சாப்பாடு எனக்கு வேண்டாம்.”

“சார், ஆறல சார். ட்ராஃபிக் இல்லேன்னா  சீக்கிரமே  வந்திருப்பேன்  சார். என் மேல எந்தத்  தப்பும் இல்ல சார்.”

“தப்பில்லையா? உன்மேல  கம்ப்ளெயின்ட்  பண்றேன்  இரு. இந்த ஆறிப்போன சாப்பாடுக்கு நீ தான் எனக்கு நஷ்டஈடு கொடுக்கணும்.  ஆயிரத்து  ஐந்நூறு ரூபாய் எடுத்து வை.”

“சார்… நான் எதுக்கு உங்களுக்குப் பணம் தரணும்? இதெல்லாம் நியாயமே இல்ல சார்.”

“என் பிறந்தநாள் இன்னிக்கு.  வெளில போக முடியலையேன்னு  ஆர்டர் பண்ணேன். எட்டு மணிக்கு சாப்பிட்டிருக்கணும். ஆனா உன்னால நாங்க எல்லாரும் பசியோட இருக்கோம். பிக்கப் பண்ண ஆர்டரை கேன்சல் பண்ண முடியாதுன்னும் சொல்றீங்க. அப்போ நாங்க என்னதான் செய்யறது? காசு குடுத்து நான் ஆசையா வாங்கற சாப்பாடை எனக்குக் கொண்டு வந்து சேர்க்கறது தானே உன் வேலை? நீ இவ்ளோ லேட்டா ஆறினதைக் கொண்டு வந்து தருவே. ருசியே இல்லாத அதை நாங்க சாப்பிடணுமா இவ்ளோ நேரம் நாங்க பசியோட இருந்ததுக்கும், ஆறிப் போன சாப்பாடைக்  கொடுத்து எங்களை அவமானப்படுத்தினதுக்கும் நீ ஃபைன் கட்டணும். பணத்தை எடு. இல்லைன்னா உன் மேல கம்ப்ளெயின்ட் பண்ணி மெயில் அனுப்பிடுவேன். வேலையை விட்டுத் தூக்கினாத் தான் உனக்கெல்லாம் புத்தி வரும். பணத்தை எடு.”

“சார், ஐந்நூறு ரூபா தான் இருக்கு. அதுவும்….”

தன் மகளின் பிறந்தநாளுக்கு கேக் வாங்குவதற்காக, உடன் வேலை செய்யும் நண்பனிடம் கைம்மாத்தாக வாங்கி, சட்டைப் பையில் வைத்திருந்த ஐந்நூறு ரூபாயைத் தயக்கத்தோடும், தவிப்போடும் தடவிப் பார்த்தான் முருகன்.

சட்டென்று, முருகனின்  சட்டைப் பையிலிருந்த  ஐந்நூறு ருபாயை எடுத்துக் கொண்டு படாரென்று கதவைச் சாத்தினான் அந்தக் கோபக்காரன்.

அதிர்ச்சியுடன் நின்றிருந்த முருகன், நிலைகுலைந்து  வீடு வந்து சேர்ந்தான். மணி பத்தை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. பசி உடலில் சோர்வைத் தந்தது. நடந்த நிகழ்வுகள் மனதை வருத்தின.

கதவைத் திறந்த கமலா, வெறும் கையோடு வந்திருக்கும் கணவனைப் பார்த்ததும் சூழ்நிலையைப் புரிந்து கொண்டாள்

“கமலா… பாப்பா….?”

“அவ தூங்கிட்டா. நீங்க உள்ளே வாங்க.”

“ஏதாவது சாப்பிட்டாளா?”

“உங்களை மாதிரியே நாங்க ரெண்டு பேரும் பசியோடதான் இருக்கோம். பரவாயில்ல, பாப்பா பொறந்தநாளுக்கு விரதம் இருந்ததா நினைச்சுக்கலாம்.”

ஆறாத பசியுடன் இங்கே இவர்கள் உறங்க, ஆற்றிக் கொண்ட கோபத்துடன் நிம்மதியாக சாப்பிட்டுத் தூங்கினான் அந்த கோபக்காரன்.

(முற்றும்)