வெண்சோற்றுக் கடன் தீர்க்க… (சிறுகதை) – சின்னுசாமி சந்திரசேகரன், ஈரோடு.

எழுத்தாளர் சின்னுசாமி சந்திரசேகரன் எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும் 

ஓங்கி உயர்ந்து கம்பீரமாய் நின்று கொண்டிருந்த அந்த ஐந்து மாடிக் கட்டிடத்தை அண்ணாந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் கதிர்வேல்.          

‘கதிர் எக்ஸ்போர்ட்ஸ்’ என்று தங்கக் கலரில் மின்னிக்கொண்டிருந்த அந்தப் பலகை, அவனின் கடந்த கால உழைப்புக்குக் கிடைத்த பெருமையைப் பறைசாற்றிக் கொண்டிருந்தது.  

அவனின் பள்ளிக் காலத்திலும், கல்லூரிக் காலத்திலும், ஒரே ஒரு படுக்கை அறை கொண்ட வீட்டில் அவனின் ஆறு குடும்ப உறுப்பினர்களும் முடங்கிக் கிடந்தது ஞாபகம் வந்தது. ஏழ்மையும், வசதிக் குறைவும் எவ்வளவு கொடுமையானவை என்பதை, அவனுக்கு வசதி வந்த பிறகுதான் அவனால் முழுமையாக‌ உணர முடிந்தது.  

கல்லூரிக் காலங்களில் பேருந்துக்காக போக வர சரியாக ஒரு ரூபாய் ஐம்பது பைசாவை மட்டுமே பாக்கெட்டில் வைத்துக் கொண்டு, பேருந்தின் பின்னால் ஓடி அலைந்ததும், பேருந்தை நிறுத்தாமல் விர்ரென்று சென்ற ஓட்டுனரை கெட்ட வார்த்தைகளால் அர்ச்சனை செய்ததும்,  நினைவில் வந்து நிழலாடியது.  

கழுத்தைத் திருப்பி, சற்றுத் தள்ளிப் பணிவாக, சீருடையில் நின்றுகொண்டிருந்த டிரைவரை நோக்கியவுடன், அவர் அவனின் குறிப்பறிந்து ரேஞ்ச் ரோவரை கதிர்வேலை நோக்கி ஓட்டி வந்தார்.  

உட்கார இடம் பிடிக்க பின்னங்கால் பிடரியில் பட, பேருந்தின் பின்னால் ஓடியவனுக்கு, ஒரு கோடிமதிப்புள்ள‌ காரா? என்று நினைத்து புன்முறுவலுடன் தன்னைத்தானே கிண்டல் செய்து கொண்டான் கதிர்வேல். 

அன்று காலையில் ஷேவ் செய்து கொண்டிருந்த‌போது, அவனின் கைபேசி செல்லமாக அழைத்தது.  கடைக்கண்ணால் அழைப்பவர் யாரென நோக்கியபோது அழைப்பு புதிய நம்பரில் இருந்து என்பது தெரிந்தது.  

வந்த அழைப்பு ஒரு வேளை அவனின் வாடிக்கையாளர்களில் ஒருவரின் பெயரைத் தாங்கியிருந்தால், இந்நேரம் உடனே பாய்ந்து எடுத்துப் பேசியிருப்பான்.  சில நொடிகளில் பலகோடி வியாபாரம் கூட ஓரிரு வார்த்தைகளில் இந்நேரம் முடிந்திருக்கும்.  

புதிய எண்களிலிருந்து வரும் அழைப்புகளை அவன் பெரும்பாலும் உடனே எடுப்பதில்லை. காரணம், அப்படி வரும் அழைப்புக்கள் கோவில் நன்கொடைக்காகவோ அல்லது முதியோர் காப்பகத்திலிருந்தோ இருக்க வாய்ப்புக்கள் அதிகம்.  

பிடிவாதமாக மீண்டும் அதே எண்ணிலிருந்து மறுபடியும் அழைப்பு வந்ததை அலட்சியப் படுத்திவிட்டு, பதட்டம் இல்லாமல் மெதுவாக ஷேவ் செய்து முடித்து, சுத்தமான வெள்ளைத் துண்டால் முகம் துடைத்து விட்டுக் குளிக்கச் சென்றான் கதிர்வேல்.

பகல் பதினோரு மணியளவில்தான் அலுவலக வேலைகள் முடிந்து கொஞ்சம் ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள முடிந்தது கதிர்வேலுவுக்கு. பெண் உதிவியாளர் கொண்டு வந்து கொடுத்த சூடான, மணம் மிகுந்த‌ காபியைப் பருகிக் கொண்டே தொலைபேசியை ஆராய்ந்த போதுதான் காலையில் வந்த  போன்கால் கண்ணில் பட்டது.  

ட்ரூ காலரில் ‘சுப்ரமணியம்’ என்ற பெயரும் அந்த அழைப்புடன் வந்திருந்தது. சுப்ரமணியம் என்ற பெயரிலும், பழனிச்சாமி என்ற பெயரிலும் அவனுக்குத் தெரிந்தவர்கள் நூற்றுக் கணக்கில் உண்டு என்பதால், வேறு வழியில்லாமல் அந்த எண்ணை டயல் செய்தான் கதிர்வேல்.  

முதல் மணி அடித்தவுடன் அந்த முனையில் உடனே போன் சட்டென‌ எடுக்கப்பட்டது.  அந்த சுப்ரமணியம், வேலை அதிகம் இல்லாத ஆள் போலும் என்று நினைத்துக் கொண்டான் கதிர்வேல்.              

‘ஹலோ… கதிர்வேல் எப்படி இருக்கே? காலைல ரெண்டு தடவை கூப்பிட்டேன்.  நீ போனை எடுக்கவே இல்லை. ரொம்ப பிஸியோ?’ அவனைப் பேச விடாமல் முந்திக் கொண்டது எதிர்முனைக்குரல்.  

குரலில் இருந்த உரிமை கதிர்வேலுவுக்குக் குழப்பத்தைக் கொடுத்தது. சமீப காலங்களில் இத்தனை உரிமையுடன் யாரும் அவனிடம் பேசியது இல்லை என்பதும் ஞாபகத்திற்கு வந்தது.                                                                                                

‘நீங்க..?’ என்ற‌ கதிர்வேலின் குரலில் தயக்கம் இருந்தது.  

இவ்வளவு உரிமையுடன் பேசும் அந்த ‘சுப்ரமணியம்’ யாராக இருக்கும்?      

‘என்னப்பா… என்னைத் தெரியலையா? குரலை வைத்துக் கூட கண்டு பிடிக்க முடியலையா? ட்ரை பண்ணி பாரேன்..’ என்ற குரலில் சிறுபிள்ளைத்தனம் இருந்தது.

இது போன்ற அசட்டுத் தனமான பேச்சுக்களைக் கேட்டால் கதிர்வேலுவுக்கு கோபம் வந்து விடும்.  நேரமின்மையால் சிரமப்படும் அவனுக்கு,  இந்த ‘கண்டுபிடி’ விளையாட்டு பெரும் எரிச்சலை ஊட்டியது.  

அன்று ஏனோ பொறுமை காத்து நிதானமாகப் பதிலளித்தான் கதிர்வேல்.  ‘தெரியலைங்க… சாரி..’.                                                            

‘சரி…சரி…நானே சொல்லிடறேன்.  ஒரு நாப்பது வருசத்துக்கு முன்னால,  நீ‌ பி.யு.சி. மேத்ஸ் படிக்குப்போது உன்னோட‌ வகுப்பில படிச்ச இருபது பேரில் நானும் ஒருத்தன். என் பெயர் சுப்ரமணியம். நீங்க எல்லாம் என்னை முக்கா பேண்ட் சுப்ரமணியம்னு தான் கூப்பிடுவீங்க… இப்பவாவது ஞாபகம் வருதா?’.

கதிர்வேலுவுக்கு இப்போது சுப்ரமணியத்தை நன்றாக‌ ஞாபகம் வந்து விட்டது. எப்போதும் சுப்ரமணியம் அணிந்து வரும் பேண்ட், முழுக்காலையும் மறைக்காமல், கணுக்காலுக்கு மேலேயே இருக்கும்.  அதனால்தான் அவனுக்கு அந்த செல்லப் பெயர். முதல் பெஞ்சில் உட்கார்ந்து, நன்கு படித்து, எப்போதும் முதல் மார்க் வாங்குபவன்தான் இந்த சுப்ரமணியம். 

‘அடடே.. மாவுருட்டி(ஊரின் பெயர்) சுப்ரமணியம்தானே நீ? உன்னை மாத்திரமல்ல, நம்மோட படித்த அந்த இருபது பேரின் முகமும் இன்று வரை எனக்கு நன்றாக‌ ஞாபகம் இருக்கிறது. ஆனால், அந்த இருபது பேரில் ஒருவரைக் கூட இந்த நாப்பது வருடத்தில் நான் சந்திக்கவில்லை என்பதுதான் விசித்திரம்…’.

பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே கதிர்வேலுவின் பெண் உதவியாளர் வந்து ஒரு பேப்பரை அவன் கண் முன் வைத்துச் சென்றார்.  அதில் லோக்கல் எம்.எல்.ஏ.வின் பெயரும், ஒரு மாநில மந்திரியின் பெயரும் எழுதி இருந்தது.

‘சுப்ரமணியம்… நான் ராத்திரிக்குக் கூப்பிடுகிறேன்.. நாம‌ நிறையப் பேசலாம்’ என்று அவசரமாகக் கூறி, இணைப்பைத் துண்டித்தான் கதிர்வேல்.

இரவில் கதிர்வேல் காரில் வீட்டிற்குத் திரும்பிக் கொண்டிருக்கும்போது, அவனின் பி.யூ.சி.கல்லூரி வாழ்க்கை ஞாபகத்தில் வந்து முட்டியது. அதற்கு, அன்று மதியம் அவன் சுப்ரமணியத்துடன் பேசியது கூட ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்.

பி.யு.சி.யில் இருபது பேர் ஒரே வகுப்பில் படித்திருந்தாலும், கதிர்வேலு அதிகம் நெருக்கம் கொண்டிருந்தது சுப்பிரமணியம், பழனி மற்றும் இளங்கோவிடம் மாத்திரம்தான்.  மதிய உணவை, இந்த நான்கு பேரும் வகுப்பறையில் ஒன்றாக உட்கார்ந்தே அருந்துவார்கள்.  

நேரமின்மை காரணமாக கதிர்வேலுவின் தாயார் எப்போதும் தயிர் சாதமே மதிய உணவாகக் கொடுத்து அனுப்புவார்கள். காற்றுப் புகாமல் இறுக அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த டிபன் பாக்ஸில் இருந்து, அதை மதியம் திற‌க்கும்போது தாங்க முடியாத அளவிற்கு புளித்திருக்கும்.

சில நாள் புளிப்பு தாங்காமல், கதிர்வேலு அதைக் கீழே கொட்டிவிட்டு, பட்டினி கிடப்பதைப் பார்க்க மற்ற நண்பர்களுக்கு கஷ்டமாக இருக்கும். விவசாய வேலையில் கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் அம்மாவிடம் இதைச் சொல்லி, அவருக்கு மேலும் தொந்தரவு கொடுக்க கதிர்வேலுக்கு விருப்பம் இல்லாததால், புளிப்பு தயிர்சாதம் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தது.  

இதற்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கும் வழியாக, மற்ற மூன்று நண்பர்களின் ஏற்பாட்டில், கதிர்வேலுவின் தயிர்சாதத்தை நான்கு பேரும் பங்கு போட்டுக்கொண்டும், மற்ற மூன்று பேரின்  உணவைக் கதிர்வேலுவோடு பங்கிட்டுக் கொள்வது என்றும் ஏற்பாடாயிற்று.

இந்த நண்பர்களில், இளங்கோவை மட்டும் எத்தனை காலமானாலும் கதிர்வேலுவின் மனது மறக்க முடியாமல் இருப்பதற்கு ஒரு காரணம் இளங்கோவின் ஒரே தங்கை மீனாதான்.  

கல்லூரியில் இருந்து ஒரு கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் இருக்கும் இளங்கோவின் வீட்டிற்கு நண்பர்கள் குழு அடிக்கடி விசிட் அடிப்பது வழக்கம். எப்பொழுதும் சுறுசுறுப்புடன் பட்டாம்பூச்சி போல், பாவாடை தாவணியுடன் வீட்டைச் சுற்றி வந்து கொண்டிருக்கும் பதினொன்றாம் வகுப்புப் படிக்கும் தன்  தங்கையை நண்பர்களுக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்திருந்தான் இளங்கோ.  

சிவந்த நிறமும், வயதுக்கேற்ற நல்ல வளர்த்தியும் கொண்டிருந்த மீனா, தன் முதல் பார்வையிலேயே கதிர்வேலுவின் கவனத்தைக் கவர்ந்தாள். மற்ற நண்பர்களை, பெயருக்குப் பின் அண்ணா என்று முறை போட்டு அழைக்கும் அவள், ஏனோ கதிர்வேலுவை மாத்திரம் ‘கதிரு’ என்றே அழைத்தாள்.        

ஒரு முறை தனிமையில் கதிர்வேலு அவளிடம் அதைப் பற்றிக் கேட்டபோது,  ‘அது என் இஷ்டம்…’  என்று மழுப்பினாள்.                                                  

ஒரு முறை நெருங்கிய‌ உறவினர் வீட்டுக் கல்யாணத்திற்கு இளங்கோவின் பெற்றோர் வெளியூர் சென்றிருந்த‌ போது, வீட்டுக் காவலுக்கும், துணைக்கும் இளங்கோவுடன் நண்பர்களையும் ஒரு இரவு தங்கும்படி கேட்டுக் கொண்டனர்.  

அன்றிரவு அந்த நல்ல வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தி,  நான்கு நண்பர்களும் பீர் குடித்து தங்களின் நீண்ட நாள் சுதந்திர‌ தாகத்தைத் தணித்துக் கொண்டனர்.  ஒளிந்து, ஒளிந்து குடிக்காமல், உல்லாசமாக சிகரெட்டை ஊதித் தள்ளி, அந்த இரவை மறக்க முடியாத இரவாக அனுபவித்தனர்.  

ஆனால், மறக்காமல் அடுத்த நாள் காலை வீட்டை நன்றாகச் சுத்தம் செய்து, எந்த தடய‌மும் இல்லாமல் செய்து,  நல்ல பிள்ளைகள் என்ற பெயரை இளங்கோவின் பெற்றோரிடம் தக்க வைத்துக்கொண்டனர்.

ஆனால் மீனாவிடம் அவர்களின் பாச்சா பலிக்கவில்லை.  யாருமில்லாத‌ தனிமையில் ஒரு நாள் கதிர்வேல் அவளிடம் சிக்கிக்கொண்ட‌போது, ‘என்ன,  நாங்க கல்யாணத்திற்குப் போயிருந்த‌ப்ப, பீரும், சிகரெட்டுமா பார்ட்டி களை கட்டி விட்டது போல…’  என்றாள் நக்கலாக.          

திக்கென்றது கதிருக்கு.  ‘அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்ல… யாரு சொன்னா உனக்கு?” என்றான் பலவீனமாக.                                                                  

‘ம்… நான் வீடு கூட்டும்போது கட்டிலுக்கு அடியில் கிட‌ந்த காலி சிகரெட் பாக்கெட் சொல்லுச்சு..’  என்றாள் மிரட்டல் தொனியில் த‌ன் அழகிய பெரிய கண்களை விரித்து.        

‘மீனா.. மீனா.. அப்பா, அம்மாகிட்ட சொல்லிடாத…ப்ளீஸ்’ என்று தரை ரேட்டுக்குக் கெஞ்சிய‌வன்,  ‘அது சரி… நாங்க‌ பீர் குடித்தது உனக்கு எப்படி டீ தெரிந்தது?’  என்றான்.       

‘அது… உன்கிட்ட‌ போட்டு வாங்கியதுடா.. ..காலேஜ்ல படிக்கற பசங்க சான்ஸ் கிடச்சா பீர் குடிக்காம இருப்பாங்களா என்ன? சரி… சரி… அப்பா, அம்மாகிட்ட சொல்லாமல் இருக்கணும்னா எனக்கு இங்க ஒரு உம்மா கொடு…’  என்று தன் கன்னத்தைக் காட்டினாள்.  

இளமைச் செழிப்பில் பளபளத்துக் கொண்டிருந்த கன்னத்தைப் பார்த்ததும் ஆசை வந்தாலும்,  நண்பனை நினைத்துத் தயங்கினான் கதிர்வேல். ஆனாலும், அவளின் விருப்பத்தோடு, அவனின் இளமையும், காமனின் சேட்டையும் சேர்ந்து கொள்ள, அவளைத் தயக்கத்துடன் நெருங்கி,  கன்னத்தில் மென்மையாக முத்தமிட்டான்.  

முத்தமிட்டு விலகியபோது, அவனை உரசிய அவளின் கூந்தலின் வாசமும், முகத்தில் இருந்து வந்த பவுடரின் மணமும் சேர்ந்து  அவனைத் திக்கு முக்காட வைத்தது.                  

முதல் காதலில் கிடைத்த முதல் முத்தம் என்ற அந்த சுகமான அனுபவம், அவன் நினைவில் பசுமரத்தாணி போல் பதிந்து,  அவளின் நினைப்பில் பல நாள் அவனை ஏங்க வைத்தது.                                                              

அடுத்த நாள் அலுவலகத்திற்குக் காரில் சென்று கொண்டிருக்கும்போது சுப்ரமணியத்தைக் போனில் அழைத்தான் கதிர்வேல்.

‘நாம நாலு பேரும் வர்ற ஞாயிற்றுக்கிழமை எங்காவது மீட் பண்ண ஏற்பாடு செய்யறயா?’ என்றான்.                                                                            

‘நாலு பேரு இல்ல கதிர். மூணு பேருதான்… இளங்கோ இறந்து பல வருசம் ஆச்சு..’.              

‘என்ன சொல்றே? இறந்துவிட்டானா? எப்படி?’ என்றான் கதிர்வேல் அதிர்ச்சியுடன்.                 

‘கல்லூரி வாழ்க்கை முடிந்தவுடன் இளங்கோவுக்கு எதுவுமே நல்லது நடக்கல கதிர். அவனோட அப்பா, அம்மா நோய்வாய்ப்பட்டு, காலப்போக்கில் இறந்துட்டாங்க. அவனோட தங்கச்சி கணவனோட வாழாம, தன் இரண்டு குழந்தைகளோட பிறந்த வீட்டுக்கு வந்துட்டா… பிரச்சினைகள் இளங்கோவை நெருக்க, அவனும் நிறையக் குடிக்க ஆரம்பிச்சிட்டான்.  ஒரு நாள் நல்லா குடிச்சிட்டு, பைக்கில் வேகமாய்ப் போய் டிராக்டரில் மோதி, மூளை சிதறி உயிரை விட்டுட்டான்..’  சுப்ரமணியனின் குரல் கரகரப்புடன் தொலைபேசியில் கேட்டது.                                                        

இளங்கோவின் சிரித்த‌ முகம் கதிர்வேலுவின் கண் முன் தோன்றி மறைந்தது. எவ்வளவு இனிமையானவன்? எப்பொழுதும், எதையும் சுலபமாக ஏற்றுக்கொண்டு, உற்சாகம் குறையாமல் இருக்கும் அவனுக்கு முடிவு இப்படியா வரவேண்டும்?  

கூடவே மீனாவின் இளமை ததும்பும் முகமும், புள்ளிமான் நடையும் கண்முன் நிழற்படம் போல் வந்து போயிற்று.

‘சரி… நான், நீ, பழனி மூன்று பேரும் வரும் ஞாயிறன்று சந்திக்கலாம். பழனியிடம் பேசிவிட்டுச் சொல்லு. இடமும், நேரமும் பிறகு தீர்மானிக்கலாம்..’ என்று கனத்த மனத்துடன் பேச்சை முடித்தான் கதிர்வேல்.  

ஞாயிறன்று காரில் சென்று கொண்டிருக்கும்போதே கூப்பிட்டு விட்டான் சுப்ரமண்யம்.  ‘நா பஸ் ஸ்டேண்ட் உள்ள நிக்கிறேன்.  நீ எந்த பஸ்சில வர்றே?’ என்றான்.                             

அவன் இன்னும் கல்லூரிக் கதிர்வேலுவையே நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்பது அவன் பேச்சில் இருந்து தெரிந்தது. சஸ்பென்சை உடைக்க விரும்பாத கதிர்வேல், சிறிய புன்முறுவலுடன், ‘நீ பஸ் ஸ்டேண்ட்டுக்கு வெளியே இருக்கும் மனோகரா ஹோட்டல் முன்னால நில்லு.  இன்னும் பத்து நிமிடத்தில வந்தர்ரேன்..’ என்றான்.

ரேஞ்ச் ரோவரில் வந்து இறங்கும் கதிர்வேலுவைப் பார்க்காமல், கண்களால் அவனை வேறெங்கோ தேடிக் கொண்டிருந்தான் சுப்ரமணியம். அவன்தான் சுப்ரமணியம் என்பதை அவன் அணிந்திருந்த முக்கால் பேண்ட் காட்டிக் கொடுத்து விட்டது.  

தொடர்ந்து நாற்பது வருடங்களாக அவனுக்கு யார் இது போன்ற‌ குட்டைப் பேண்ட் தைத்துக் கொடுக்கிறார்கள் என்று வியந்து நின்றான் கதிர்வேல். மெலிந்திருந்த சுப்ரமணியத்தின் உருவத்தில் அதிக மாற்றங்கள் இல்லையென்றாலும், தலை முழுதும் நரைத்திருந்தது.

அருகில் சென்று ‘சுப்ரமண்யம்’ என்று அழைத்தவுடன் திடுக்கிட்டுத் திரும்பிப் பார்த்த சுப்ரமணியத்திற்கு தன் முன் நிற்பவன், தான் நாற்பது வருடங்களுக்கு முன் பார்த்த கதிர்வேல் என்பதை நம்பவே முடியவில்லை.  

கதிர்வேல் அணிந்திருந்த விலையுயர்ந்த ஆடை, அணிந்திருந்த கூலர், காலில் போட்டிருந்த விலையுயர்ந்த ஷூ மற்றும் அருகில் நின்றிருந்த விலையுயர்ந்த காரும் அவனை எதிர்பாராத‌ அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது.

மேலும் அவனுக்கு அதிர்ச்சியைக் கொடுக்க விரும்பாமல், ‘என்ன என்னைத் தெரியவில்லையா? அவ்வளவு மாறி விட்டேனா  நான் ?’ என்று சகஜமாகப் பேசினான் கதிர்வேல்.                                                  

‘ஆமாம்… ரொம்ப மாறிட்டீங்க..’ என்றான்.

அதுவரை ஒருமையில் பேசியவன் பன்மைக்கு திடீரென்று மாறியதையும் கவனித்தான் கதிர்வேல்.      

‘சரி…வா.. பேசிக்கிட்டே போகலாம்… பழனி வீட்டுக்கு எப்படிப் போகணும்கறத டிரைவர்கிட்ட சொல்லிட்டு வந்து உட்கார்..’ என்றவாறு கார்க்கதவைத் திறந்து விட்ட டிரைவரிடம் ஜாடை காட்டினான்.              

பின் சீட்டில் ஒடுங்கியவாறே, சீட்டின் நுனியில் உட்கார்ந்திருந்த சுப்ரமணியம் மெதுவாகக் கேட்டான்,  ‘நீங்க பிஸினஸ் பண்றீங்களா?’.                                                          

‘ஆமாம். டெக்ஸ்டைல்ஸ்… எக்ஸ்போர்ட்… காலேஜில் டிகிரி முடித்தவுடன் மாமாவுடன் சேர்ந்து இந்தத் தொழிலில் இறங்கிவிட்டேன்… சரி.. உன்னைப்பற்றிச் சொல்லு’ என்றான்.  

தனக்கு இந்தியாவின் முக்கிய நகரங்களில் மட்டும் அல்லாது வெளிநாடுகளிலும் பரவிக்கிடக்கும் ஏற்றுமதிக் கம்பெனிகளைப் பற்றி முழுதும் சொன்னால் மிரண்டு விடுவான் என்பதால் சுருக்கமாக முடித்துக் கொண்டான் கதிர்வேல்.                                      

‘நானும் டிகிரி முடித்து விட்டு, அரசு வேலைக்குப் பரீட்சைக்குத் தயார் செய்து கொண்டிருக்கும்போது அப்பா இறந்து விட்டார். என்னோட இரண்டு தங்கைகளுக்கும் கல்யாணம் செய்து கொடுக்கும் பொறுப்பும் என் தலையில் விழுந்து விட்டது. பக்கத்தில் உள்ள ரைஸ் மில்லில் கணக்கு எழுதும் வேலைக்குச் சேர்ந்தவன், இன்றைக்கு வரைக்கும் அங்குதான் வேலை செய்கிறேன்.  எனக்கு ரெண்டு பசங்க.. படிக்கிறாங்க..’ என்றான் சுரத்தில்லாமல்.  

அவன் இன்னும் முக்கால் பேண்டோடு இருப்பதன் காரணம் கதிர்வேலுவுக்கு அப்போதுதான் புரிந்தது.  தான் பாஸ் மார்க் எடுக்கப் பிரம்மப் பிரயத்தனப்படும்போது, அலட்சியமாக கணிதத்தில் நூறு மார்க் சுப்ரமணியம் எடுத்தது ரைஸ் மில்லில் கணக்கு எழுதத்தானா? என்று மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டான் கதிர்வேல்.                            

‘சரி…பழனி என்ன செய்கிறான்?’ என்றான் கதிர்வேலு ஆர்வத்துடன்.

பழனியின் மேல் கதிர்வேலுவுக்கு எப்போதும் ஒரு வாஞ்சை உண்டு. படிக்கும் காலத்திலேயே, பழனி தோட்டத்தில் கடுமையான வேலைகளைச் செய்யும் உழைப்பாளி என்பது அவனின் சொரசொரப்பான உள்ளங்கைகளைப் பார்த்தாலே தெரியும். அது மட்டுமல்லாது, எதையும் மனதில் வைக்காமல் வெளிப்படையாகப் பேசும் எதார்த்தவாதி பழனி.

‘அவன் நிலைமை என்னை விட மோசம். அவனுக்குச் சொந்தமான‌ இரண்டு ஏக்கரில் பற்றாக்குறையோடு விவசாயம் செய்து கொண்டிருக்கிறான். போதாக்குறைக்கு மூன்று பெண்கள் வேறு. எப்படியோ மூன்று பேருக்கும் கல்யாணம் செய்து முடித்து விட்டான். நேரில்தான் போறோமே.. நீங்களே பாருங்க…’ என்றான் சுப்ரமணியம்.                                      

தூரத்தில், தோட்டத்தின் நடுவில் மண்வெட்டியோடு தெரிந்த உருவத்தைக் காட்டினான் சுப்ரமணியம்.                                                                    

‘அதோ பாருங்க பழனியை… கடலைக்காட்டிற்குத் தண்ணீர் பாய்ச்சிக் கொண்டிருக்கிறான்..’ என்றான்.

தலையில் முண்டாசு கட்டிக்கொண்டு, லுங்கியுடன் ஒரு உருவம் காரைப் பார்த்தவுடன் தயக்கத்துடன் வீட்டை நோக்கி வந்தது. அதே முரட்டுத்தனமான உடல்வாகு, வெள்ளாந்தியான சப்தமான சிரிப்பு.                                                                                    

‘கதிரு, நீ எப்படி மாறிட்டே?’ என்று கூவிக்கொண்டு வந்தான் பழனி. வயதைத் தவிர பெரிய மாற்றம் ஒன்றும் காணப்படவில்லை அவன் தோற்றத்தில்.                                                         

‘பழனி… டிரஸ் மாற்றிக்கொண்டு வா… போகும் வழியில் எல்லாம் விபரமாகப் பேசிக் கொள்ளலாம். இன்னைக்கு லஞ்ச் என்னோட ட்ரீட்..’ என்றான் கதிர்வேல்.

சிறிது நேரத்தில் மடித்துக் கட்டிய வெள்ளை வேட்டியும், வெள்ளை சட்டையும் அணிந்து வந்தான் பழனி. காரின் பின் சீட்டில் மூவரும் அமர்ந்து கொள்ள, கார் நகரத்தொடங்கியது. கதிர்வேல் ஒரு பட்டனை அழுத்த, டிரைவருக்கும் அவர்களுக்கும் இடையில் ஒரு கண்ணாடிக் கதவு தானாக‌ மூடிக்கொண்டது.

‘நாம் பேசுவது டிரைவருக்குக் கேட்காது ..’ என்றான் கதிர்வேல்.

மற்றொரு பட்டனை அழுத்திவிட்டு,  அருகில் இருந்த ஒரு சிறு போனை எடுத்து டிரைவரிடம் பக்கத்துப் பெருநகரில் உள்ள ஸ்டார் ஹோட்டல் ஒன்றுக்குப் போகுமாறு கட்டளை இட்டான்.                                                                              

அந்த பெருநகரின் பிரசித்தி பெற்ற‌ ஸ்டார் ஹோட்டலின் ஏழாவது மாடியில் உள்ள பாரில் உட்கார்ந்திருந்தனர் மூன்று நண்பர்களும்.                                

‘இந்த மாதிரி பெரிய ஹோட்டலுக்கு உள்ளே இதுவரை நான் வந்ததே இல்லை..  ஒரு சாப்பாடு ஐநூறு ரூபாய்க்கு மேலே இருக்கும், நீ பெரிய பிசினஸ் பண்றயா கதிரு?’ என்றான் பழனி வெள்ளாந்தியாக.                                                                          

‘உங்களுக்கு என்ன வேணுமோ அதைக் குடியுங்க… அப்புறம் சாப்பிடப் போகலாம்..’ என்றான் கதிர்.                                                                                                    

தண்ணீரோ, சோடாவோ கலக்காமல் ஒரே கல்ப்பில் குவார்ட்டர் பிராண்டியைக் காலி செய்த பழனியிடம் சொன்னான் கதிர்வேலு, ‘இப்படி ராவா குடிக்காத… உடம்புக்கு நல்லதில்ல…கொஞ்சம் கொஞ்சமா குடி..’.                                                                              

‘அப்படிக் குடிச்சா எனக்குப் பத்தாது… இப்படித்தான் பழக்கம்..’ என்றான் பழனி.                      

கதிர்வேலுவும், சுப்ரமணியமும் பீர் மாத்திரம் குடித்து முடிக்க, மூவரும் லஞ்சுக்கு மூன்றாம் தளத்திற்குக் கிளம்பினர்.                                                                      

‘காசு கொடுக்கவில்லையா?’ என்றான் பழனி அப்பாவியாக.        

‘அதெல்லாம் டிரைவர் பார்த்துக் கொள்வார்… நீ வா, சாப்பிடப் போகலாம்’ என்று கிளப்பினான் கதிர்வேல்.                                                            

மூன்றாம் தளத்தில் டைனிங்கில் நுழையும்போதே கோட் சூட் அணிந்திருந்த, அங்கிருந்த ஒரு நாகரீக‌ நபர் கதிரை வரவேற்றார்.                                  

‘ஹை கதிர்…வெல்கம்…என்ன சொல்லாம திடீர்னு வந்திட்டீங்க? வாங்க,‌ லஞ்ச்தானே இருங்க…’ என்று கூறிவிட்டு ஹோட்டல் மேனேஜரை அழைத்து ஏதோ சொன்னார். இவர்கள் மூவருக்கு மட்டும் தனி வி.ஐ.பி.அறையில் லஞ்ச் பரிமாறப்பட்டது.                                         

‘இவர்தான் இந்த ஹோட்டலின் உரிமையாளர். என் நெருங்கிய நண்பர்..’ என்ற கதிரை வியப்புடன் பார்த்தனர் பழனியும், சுப்ரமணியமும்.      

டேபிளில் அழகாக வைக்கப்பட்டிருந்த, பெயர் தெரியாத, நான்வெஜ் ஐட்டங்களையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர் இரு நண்பர்களும். இப்படியும் கூட ஒரு சொர்க்க பூமி தங்கள் நாட்டில் இருக்கிறது என்பதை அன்றுதான் தெரிந்து கொண்டனர் இருவரும்.

‘கூச்சப்படாம சாப்பிடுங்க.. ஏதாவது வேணும்னா கேளுங்க…’ என்று கதிர்வேல் சொன்னவுடன், குழப்பம் நீங்கி, நண்பர்கள் இருவரும் சாப்பிடத் தொடங்கினர்.

‘உங்களோட பழைய உறவுகளைப் பக்கத்தில் நெருங்கவே விட மாட்டீங்க… பாதி சண்டேவை உங்க பழைய நண்பர்கள் கூட கழிச்சிருக்கிறீங்க… அதிசயமா இருக்கு?’ என்றாள் கதிர்வேலுவின் மனைவி நளினி.  பல கோடிகளுக்கு அதிபதியான கிரானைட் தொழிலதிபரின் ஒரே மகள்.

‘அதற்கு இரண்டு காரணங்கள்… ஒன்று, கல்லூரியில் என்னை விட அதிக மார்க் வாங்கிய என் பழைய நண்பர்கள், வாழ்க்கையில் என்னை விட உயர்ந்த நிலையில் இருக்கிறார்களா? என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள.  இரண்டு, கல்லூரி நாட்களில் புளித்த என் தயிர் சாதத்திற்கு மாற்றுச்சோறு கொடுத்து என்னை வெண்சோற்றுக் கடனாளியாக்கிய அவர்களின் சோற்றுக் கடனை, பதிலுக்கு அடைக்க நாற்பது வருடங்களுக்குப் பின் கிடைத்த சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள..’ என்றான் கதிர்வேல் மனைவியிடம்.

‘எப்படியானாலும், இது தொடராமல் பார்த்துக்குங்க… உங்களுக்கு அரசியலிலும், பிசினஸிலும், சினிமாத் துறையிலும் இருக்கும் நண்பர்களே போதும்..’ என்றாள் நளினி.   

‘அதெல்லாம், அவங்க என்னை நெருங்கவே விடாம ஏற்பாடு பண்ணிட்டேன்’ என்றான் கதிர்வேல்.

மூன்று வாரங்களுக்குப் பிறகு, இரண்டு பேர் அவனது அலுவலகத்திற்கு வந்து, கேட்டில் செக்யூரெட்டியிடம் ஏதோ கேட்டுவிட்டுத் திரும்பிச் செல்வதை கதிர்வேல் தன் அலுவலக அறையில் இருந்து சி.சி.டி.வியில் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அதில் ஒருவன் வெள்ளை வேஷ்டி வெள்ளை சர்ட் அணிந்து வேஷ்டியை மடித்துக் கட்டியிருந்தான். மற்றொருவன் முக்கால் பேண்ட் போட்டிருந்தான்.

 எழுத்தாளர் சின்னுசாமி சந்திரசேகரன் எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்

(முற்றும்)