சிம்மா… நரசிம்மா (சிறுகதை) – முகில் தினகரன், கோவை

2023-24 நாவல்/சிறுகதைப் போட்டிக்கான பதிவு

மொத்தப் பரிசுத்தொகை ரூபாய் 10,000 + எங்கள் பதிப்பக செலவில் புத்தகம் பதிப்பிக்கும் வாய்ப்பு

நீங்களும் இந்த போட்டியில் உங்கள் சிறுகதை அல்லது நாவலை பதிவிட விரும்பினால், contest@sahanamag.com என்ற மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு Login ID உருவாக்கித் தரச்சொல்லி ஈமெயில் செய்யலாம். மறக்காமல் உங்கள் பெயர் மற்றும் ஈமெயில் முகவரி பகிரவும். பரிசு வெல்ல அட்வான்ஸ் வாழ்த்துக்கள்.

Click the picture below for complete details of the contest

இனி கதை வாசிக்கலாம் வாருங்கள்…

அந்தக் காம்பௌண்டிற்குள்  மொத்தம் மூன்றே மூன்று குடித்தனங்கள்.  வீட்டு ஓனர் நாலு தெரு தள்ளி தன் மகள் வீட்டில் இருக்கிறார்.  அவ்வப்போது வருவார், சிறிது நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டு வாடகைப் பணத்தை வசூல் செய்து விட்டுப் போவார் அவ்வளவுதான். மற்றபடி, அவரால் அங்கிருக்கும் குடித்தனக்காரர்களுக்கோ, குடித்தனக்காரர்களால் அவருக்கோ எந்த தொந்தரவுமே இருக்காது.

முதல் போர்ஷனில் ரேஷன் கடை ஊழியர் வேலு, தன் மனைவியுடன் இருக்கிறார்.  பாவம், குழந்தைப் பேற்றுக்காக கோயில் கோயிலாக ஏறி இறங்கும் பரிதாப ஆத்மாக்கள் அவர்கள். அதன் காரணமாகவே, இரண்டாவது போர்ஷனில் குடியிருக்கும் வக்கீல் குமாஸ்தாவின் ஒரே மகளான யூ.கே.ஜி.படிக்கும் ப்ரியா மீது கொள்ளைப் பாசம்.

மூன்றாவது போர்ஷன் நரசிம்மன் சற்று வித்தியாசமானவர் கூடவே கொஞ்சம் விவகாரமானவர். ஒரு பிரைவேட் நிறுவனத்தில் அக்கௌண்டெண்ட் வேலை பார்க்கும் அவர் மற்ற வீட்டு ஆட்களோடு அவ்வளவாகப் பேசவும் மாட்டார். நெருங்கிப் பழகவும் மாட்டார்.  அவர் மனைவி பானு அந்தக் குறையைத் தீர்க்கும் விதமாய் சக பெண்மணிகளுடன் கலகலப்பாய்ப் பழகி, நல்லதொரு உறவை வளர்ப்பாள்.  அதன் காரணமாகவே அவர் தன் மனைவியை ஒரு அடிமை போல் நடத்துவார்.  அவ்வப்போது வார்த்தைகளாலும், கைகளாலும் விளாசுவார்.

மனைவியை அடிக்கும் கணவன்தான் வீரன், என்று யாரோ அவர் மனதில் சிறு வயதிலேயே போதித்து விட்டது போல் நடந்து கொள்வார்.

     அன்று ஞாயிற்றுக் கிழமையானதால் நிதானமாக எழுந்து, கொட்டாவி விட்டவாறே வாசலுக்கு வந்த நரசிம்மனை “குட் மார்னிங் அங்கிள்” என்று சொல்லி வரவேற்ற பக்கத்துப் போர்ஷன் சிறுமி ப்ரியா, “அங்கிள் நேத்திக்கு எங்க ஸ்கூல்ல நடந்த டிராமா காம்படிஸன்ல நான்தான் ஃபர்ஸ்ட்!… இதுதான் அதுக்காகக் கிடைச்ச கேடயம்” என்று சொல்லி ஒரு கேடயத்தைக் காட்டினாள்.

“குட்” என்று ஒரே வார்த்தையோடு முடித்துக் கொண்ட நரசிம்மன் கையில் சாக்லேட்டைத் திணித்தாள் அந்தச் சிறுமி.

எந்தவித ரீயாக்‌ஷனும் காட்டாமல் அதை வாங்கிக் கொண்ட நரசிம்மன் இறுக்க முகத்துடன் “தேங்க்ஸ்” சொல்லி விட்டு, வந்த வேகத்திலேயே வீட்டிற்குள் புகுந்து கொண்டார்.

அவர் உள்ளே வந்த ஐந்தாவது நிமிடம் அவர் மனைவி பானு வெளியில் வர, அவளிடமும் அந்தக் கேடயத்தைக் காட்டி விட்டு, சாக்லேட்டையும் கொடுத்தாள் சிறுமி ப்ரியா.

.
“யாரும்மா உனக்கு டிரெய்னிங் குடுத்தாங்க?” என்று பானு கேட்க,

            ‘ம்ஹூம்… யாரும் குடுக்கலை!… நானேதான் ஒருத்தரை ரோல் மாடலா வெச்சுக்கிட்டு நடிச்சேன்…” சிறுமி தன் மழலைக் குரலில் நிறுத்தி நிதானமாய்ச் சொன்னாள்.

             “அடடே.. பரவாயில்லையே… யாருமே சொல்லிக் குடுக்காம நீயே நடைச்சு முதல் பரிசை வாங்கியிருக்கேன்னா… உண்மையிலேயே நீ பெரிய திறமைசாலிதான்” என்றாள் பானு.

அப்போது “ப்ரியா!… ப்ரியா” என்று அழைத்துக் கொண்டே தன் வீட்டிற்குள்ளிருந்து வெளியே வந்த சிறுமியின் தாய், அவள் பானுவுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு நேரே இவர்களிடம் வந்தாள்.

“என்னடி உன் கேடயத்தை ஊர்ல இருக்கற எல்லோரு கிட்டேயும் காட்டியாச்சா?” வந்ததும் வராததுமாய் அவள் அப்படிக் கேட்க,

“”என்னங்க நீங்க… குழந்தை ஆசையா எல்லோர் கிட்டேயும் காட்டிடிருக்கு… அதைப் போய்…”இழுத்தாள் பானு.

 “உங்களுக்குத் தெரியாதுங்க அவளைப் பத்தி!… சரியான வாயாடி!… சமயத்துல பெரியவங்களை தூக்கிச் சாப்பிடற அளவுக்குப் பேசிடுவா!”

“விடுங்க குழந்தைகள்ன்னா அப்படித்தான்!” என்று சொல்லி விட்டு ப்ரியாவைத் தன் அருகில் அழைத்து அவள் பின் தலையைத் தடவியவாறே, “நாடகத்துல உனக்கு என்ன கேரக்டர்!… யாரையோ ரோல் மாடலா வெச்சுத்தான் நடிச்சே!ன்னு சொன்னியே?… யாரு உன்னோட ரோல் மாடல்?” கேஷுவலாய்க் கேட்டாள் பானு.

வெளியே தன் மனைவி யாருடனோ பேசிக் கொண்டிருப்பதை அறிந்த நரசிம்மன், ஜன்னலருகே வந்து நின்று அவள் என்ன பேசுகிறாள் என்பதை ஒட்டுக் கேட்க ஆரம்பித்தார்.

 “வேண்டாங்க… அவ கிட்டே எதுவும் கேட்காதீங்க…!… வில்லங்கமா எதையாவது சொல்லி வைப்பா” பானுவுடன் அந்த ப்ரியா பேசுவதைத் தடுப்பதில் தீவிரமாயிருந்தாள் ப்ரியாவின் தாய்.

 “அம்மா சொல்லிட்டுப் போறங்க… நீ சொல்லும்மா!… என்ன கேரக்டர்ல நடிச்சே?” பானு விடாமல் கேட்டாள்.

             “ம்ம்ம்… நாடகத்துல எனக்கு கொடுமைக்கார புருஷன் கேரக்டர்… கோபமா முஞ்சிய வெச்சுக்கிட்டு… பொண்டாட்டிய கண்டபடி திட்டி… தாறுமாறா உதைக்கணும்… அதுக்கு உங்க வீட்டு அங்கிளைத்தான் ரோல் மாடலா எடுத்துக்கிட்டேன்… தெனமும் எங்க வீட்டுல இருந்து அவரு உங்களைத் திட்டறதையும்… அடிச்சு நொறுக்கறதை நல்லாப் பார்த்து வெச்சுக்கிட்டு… அது மாதிரியே நடிச்சேன்!… முதல் பரிசு ஈஸியா கிடைச்சிட்டுது!”

வாயடைத்துப் போனாள் பானு.

     ஜன்னலருகே நின்று ஒட்டுக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த நரசிம்மன்  “பொசுக்”கென்று அதிர்ந்தார்.

     தர்மசங்கடமாகிப் போன ப்ரியாவின் தாயார், மகளை இழுத்துக் கொண்டு வேக வேகமாக தன் வீட்டை நோக்கிச் சென்றாள்.

     சில விநாடிகளுக்கு முன் தான் அந்தச் சிறுமி கொடுத்த சாக்லெட்டைத் தன் வாயினுள் போட்டுச் சுவைத்துக் கொண்டிருந்த  நரசிம்மனுக்கு ஏனோ அந்தச் சாக்லேட் கசந்தது.

            நிதானமாய் வீட்டிற்குள் வந்து சத்தமில்லாமல் சமையலறைக்குள் புகுந்து கொண்டாள் பானு.  “போச்சுடா… இனி அந்தப் பிரியா மேலே இருக்கற கோவத்தை என் மேலல்ல காட்டுவார்” உள்ளுக்குள் புழுங்கினாள்.

     அதே நேரம், “ச்சே!.. எனக்கே தெரியாமல் இந்தக் காம்பௌண்டுக்குள்ளார எனக்கொரு இமேஜ் கிரியேட் ஆகியிருக்கு!… அது பெரியவங்களையும் தாண்டி சிறியவங்களுக்கும் தெரிஞ்சிருக்கு!…  அவங்க மனசிலேயும் ஆழமாய்ப் பதிஞ்சிருக்கு!… நோ… இதை இப்படியே விட்டு விடக் கூடாது!… மாத்தணும்… மாத்தியாகணும்!… அதுக்கு… நாம இனிமேல் பானுவைத் திட்டாமல்… அடிக்காமல் இருக்கணும்!… இருப்போம்” தன் மனதிற்குள் தீர்மானித்த நரசிம்மன்,

      “பானு… பானு… இங்க வா” கத்தலாய் அழைத்தார்.

      அடியையும், வசவு வார்த்தைகளையும் எதிர்பார்த்து தயங்கித் தயங்கி வந்த பானுவை சட்டென்று அவர் கட்டியணைக்க,

     இருவர் மனமும் ஒரே நேரத்தில் அந்தச் சிறுவனுக்கு நன்றி கூறியது.

(முற்றும்)