in ,

மருதம் (சிறுகதை) – ஜெயந்தி.M

எழுத்தாளர் ஜெயந்தி எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்

மருதம் என்று அழைக்கப்படும் அந்த சிற்றூரின் எல்லைக்குச் சென்று நிற்கும் பொழுதே, காற்று வேறொரு வாசம் தரும். நெல் மணிகள் பச்சை அலை போல அசையும்; நீர்த்துளிகள் துளித்துளியாக இலை நுனியில் ஒளிந்திருக்கும்; மரங்கள் தங்கள் இலைகளால் வானைத் தடவி நிம்மதியாய் நின்றிருக்கும்.

அந்த நிலத்தில் பிறந்தவர்கள் மண்ணை “அம்மா” என்று அழைப்பார்கள். அந்த நிலத்தில்தான் அருண் வாழ்ந்தான் — இருபத்தைந்தைத் தாண்டிய இளம் விவசாயி. அவனது தோற்றத்தில் கடினமான உழைப்பு மிளிர்ந்தது; முகத்தில் நெல்வாசம் கலந்த நம்பிக்கை இருந்தது.

“மண்ணை விட்டு வாழ முடியுமா?” என்று கேட்டால், “மண்ணை விட்டால் நாமே மண் ஆகி விடுவோம்” என்று புன்னகையுடன் சொல்வான்.

அந்த ஆண்டு மழை சிறிது தாமதமானது. ஆனால் அருணின் நம்பிக்கை மாறவில்லை. காற்றை நுகர்ந்து வானத்தை நோக்கினான். “எதற்கும் நேரம் உண்டு, மழைக்கும்,” என்று பாட்டி மீனாட்சியம்மாள் சொன்னாள். அவளது குரலில் காலத்தின் தாய்மொழி இருந்தது.

ஒரு காலை, அந்நிலம் நோக்கி ஒரு வெள்ளை கார் வந்தது. காற்று அடித்துத் தூசியைக் கிளப்ப, அதனின்று இறங்கினாள் கவியா — நகரத்தில் பிறந்து வளர்ந்த ஒரு இளம் பெண். அவளது கண்களில் நகரத்தின் பிரகாசம் இருந்தது, ஆனால் மனதில் தேடி வந்தது இயற்கையின் அமைதி. தந்தையுடன் வந்திருந்தாள்; தாத்தாவுக்குச் சொந்தமான நிலத்தை விற்கவே. அவள் வயலின் நுனியில் நின்றாள்.

தன் கால்களில் மண் ஒட்டியபோது, அது அவளுக்குப் புதிதாகிய அனுபவம். “அப்பா, இந்த நிலம் உயிரோடு இருக்கிறது போல. இங்கே காற்று வேற மாதிரி வாசம் தருது…” என்று அவள் மெல்லச் சொன்னாள்.

அருண் அருகில் நின்றிருந்தான். அவன் புன்னகைத்தான். “நிலம் பேசுது மா… கேட்கக் காதுகள் இருந்தா தான் கேட்க முடியும்.”அவள் அவனை நோக்கிச் சிரித்தாள். அந்தச் சிரிப்பில் மழைத்துளியின் ஈரம் இருந்தது.

அடுத்த சில நாட்களில், கவியா அங்கு தங்கி, விவசாயம் குறித்த சிறிய ஆவணப்படம் எடுக்க ஆரம்பித்தாள். மண்ணின் வாழ்வை நகரம் அறியச் செய்யும் நோக்கம் அவளுக்கிருந்தது.

அருண் அவளுக்கு வழிகாட்டினான் — விதை எப்படி தேர்வது, நீர் எவ்வாறு பாய்ச்ச வேண்டும், நெல் எப்படி நடவேண்டும் என்று கற்றுக் கொடுத்தான்.ஒரு மாலை, மழை மிதமாகத் துவங்கியது. வயலின் நடுவே நின்றிருந்த கவியாவை நோக்கி அருண் ஓடிவந்தான்.

“நீர் மேலேறுது, வெளியே வாங்க!” என்றான். அவள் சிரித்தபடி, “இது தான் மண்ணின் மழை! இதை அனுபவிக்கணும்,” என்றாள். அவளது சால்வை காற்றில் பறந்தது. அருண் அதைத் தூக்கி அவளிடம் கொடுத்தான்.

அந்த நொடி — இருவரின் பார்வைகள் மின்னின. மழைத்துளிகள் அவ்விருவருக்கிடையில் முத்து போலத் தொங்கின.மழை நின்றதும், மீனாட்சியம்மாள் வீட்டின் மாடியில் அமர்ந்து, இருவரையும் புன்னகையுடன் நோக்கினாள்.

“மண்ணை நேசிச்சவங்க, மண்ணை விட்டுப் போக மாட்டாங்கப்பா. இதயத்துல விதை போட்டுட்டா எங்க போனாலும் அது முளைக்கும்.”அந்த வார்த்தைகள் கவியாவின் உள்ளத்தில் விதையாக விழுந்தன.

நாளடைவில், கவியா நகரத்துக்குத் திரும்ப வேண்டிய நாள் வந்தது. ஆனால் அவளது விழிகள் வயலை விட்டுப் போக மறுத்தன. அவள் தந்தையிடம் சொன்னாள்:

“அப்பா, இந்த நிலம் நமக்குச் சொத்து அல்ல… நம் புதையல். இதை நாம் விற்கக் கூடாது” என்றாள். தந்தை சில நொடிகள் அமைதியாய் அவளை நோக்கி நின்றார். பின்னர் மெதுவாகச் சொன்னார். “உன் தாத்தா இருந்தால், இந்தக் குரலைக் கேட்டு மகிழ்ந்திருப்பார்.”

கவியா வயலின் நடுவே நடந்தாள். அவள் மண்ணைத் தொட்டாள். மண்ணின் வாசம் அவளது சுவாசத்தை ஆழமாக நிறைத்தது .அவள் அருணை நோக்கி சொன்னாள்: “இந்த நிலம் முளைக்கட்டும்… நாமும் அதோடு முளைக்கலாம்.”

அருண் மெல்ல சிரித்தான். “மண்ணைக் காதலிக்கிறவன், மனிதனையும் காதலிக்கத் தெரிந்திருப்பான்.” என்றான். நாட்கள் மாறின. காலையிலே சூரியன் தங்க நிறத்துடன் நிலத்தை வருட, வயல் முழுவதும் புதிய உயிர்கள் முளைத்தன.

அருண் மற்றும் கவியா இருவரும் சேர்ந்து வேலை செய்ய ஆரம்பித்தனர். அவள் கைகளை மண்ணில் தொடும் போது, அவள் முகத்தில் ஒளி பரவியது — நகரத்தின் அழகு இப்போது கிராமத்தின் பசுமையில் கரைந்தது.மீனாட்சியம்மாள் அடிக்கடி அவர்களைக் கவனித்து மகிழ்ந்தாள்” மண்ணு மழை பார்த்தா துள்ளும்; இதயம் அன்பு பார்த்தா மலரும்” என்றாள் ஒரு மாலை அருணிடம்.  

அருண் மெதுவாகச் சிரித்தான். அவனுக்குப் பாட்டியின் வார்த்தைகள் அருளாக இருந்தது.அந்தக் காலத்தில், கிராமம் முழுவதும் ஒரு செய்தி பரவியது — “அருணுக்கு, நகரப் பெண்ணோட காதலாமே” என்று.சிலர் கிண்டலாகச் சொன்னார்கள், சிலர் பொறாமையுடன் பார்த்தார்கள். ஆனால் அருண் அமைதியாய் இருந்தான். “மண்ணு எதுவும் சொல்லாது, ஆனா விதை விதைக்கும் போது நம்பிக்கையை மட்டுமே,”என்று அவன் மனதில் கூறிக்கொண்டான்.

கவியாவும் மனதில் அச்சமடைந்தாள். அவள் தந்தை, “நீ இங்கே தங்கி என்ன செய்யப் போகிறாய்? உன் உலகம் வேறே,” என்று கேட்டபோது, அவள் சற்றுநேரம் மௌனமாயிருந்தாள்.

பின்னர் மெல்ல,“அப்பா, மண்ணை விட்டு நானும் உயிரோடு இருக்க முடியாது போலிருக்கே…” என்று சொன்னாள். மழைக்காலம் வந்தது. வயல் நீரால் நிரம்பியது.  இரவு புயல் மின்னி பெய்தது. அருண் கவியாவுடன் வயலுக்குள் ஓடி, நீர் ஓட்டம் சீராக இருக்கிறதா எனப் பார்த்தான்.

காற்றில் சால்வை பறக்க, மின்னல் அவளை ஒளிரச் செய்தது. அந்த நொடியில், அருண் அவளைப் பார்த்து மெதுவாகச் சொன்னான்:”மழையைத் தடுக்க முடியாதது போல, இதயத்தையும் தடுக்க முடியல.”கவியா அமைதியாக அவனை நோக்கினாள்.

“இது காதலா?” என்று அவள் கேட்டாள். அருண் புன்னகைத்தான்.” இது மண்ணின் அன்பு… அதில் காதல் கலந்திருக்கும். “அந்த மழை இரவு அவர்களின் உறவை முத்திரையிட்டது.

அடுத்த நாள் காலை, வானம் தெளிந்திருந்தது. மண் வாசம் அவர்களைச் சுற்றியது.பாட்டி அந்த காலை அருணை அழைத்தாள். “மகனே, மண்ணை நம்பி விதை போட்டாய்; அது முளைக்கும் என்ற நம்பிக்கையில் இருந்து மாறாதே. ஆனா, அன்பையும் நம்பி விதை போடறே — அதையும் காக்கணும்.

”அவளது குரல் கண்களில் நீர் துளியாய் மாறியது.மாதங்கள் கடந்து, நெற்பயிர் தங்கம் போல மின்னியது.கவியாவின் தந்தை மீண்டும் கிராமத்துக்கு வந்தார். அந்தப் பசுமை நிலம், மக்கள் முகத்தில் தெரிந்த மகிழ்ச்சி, அவரது மனதை மாற்றியது.

அவர் அருணிடம் சொன்னார்:”நீ என் மகளை மண்ணைப் போல நேசிக்கிறாய் என எனக்குப் புரிந்தது. இந்நிலம் உங்களிருவருக்கும் சாட்சி ஆகட்டும்.”அந்த நாள் மாலையில், வயல் நுனியில் ஒரு சிறிய நிச்சயதார்த்தம் நடந்தது. பாட்டி தன் கைகளால் அவர்களின் தலையில் மண்ணைத் தெளித்தாள்.

“இது பூமியின் ஆசீர்வாதம்,” என்றாள்.அடுத்த வருடம், மருத நிலம் முழுவதும் புதிய உயிர்களால் நிரம்பியது.கவியா கிராமப் பெண்களுக்கு இயற்கை விவசாயம் கற்றுக்கொடுத்தாள்; அருண் நீர் சேமிப்பு முறைகளை அறிமுகப்படுத்தினான். மண்ணின் பாசம் கிராம மக்களின் மனங்களில் வேரூன்றியது.ஒரு மாலை சூரியன் மறையும் நேரத்தில், இருவரும் வயல் நடுவே நின்றனர்.

அருண் கூறினான், “பார், நம்ம மண்ணு இத்தனை விதைகளை முளைக்க வச்சிருக்கே…” என்றான். கவியா அவனை நோக்கி,“அதிலே நம்ம உயிரும் முளைச்சிருக்கு,” என்றாள்.அவர்கள் இருவரும் கைகளை இணைத்தனர்.காற்று வீசியது. நெல் தழைகள் ஆடியது.மண்ணின் மணமும், மழையின் வாசமும், காதலின் வெப்பமும் ஒரே நேரத்தில் கலந்தது.அந்த மாலை மருத நிலம் மௌனமாய் மலர்ந்தது.

அதன் மீது சூரியன் தங்க ஒளி வீச, காற்று மெல்லச் சொன்னது, “மண் உயிரானால், அன்பே அதன் இதயம்” என்றான். மருத நிலம் தலையசைத்து ” ஆம் ” என்றது

எழுத்தாளர் ஜெயந்தி எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்

(முற்றும்)

This post was created with our nice and easy submission form. Create your post!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

GIPHY App Key not set. Please check settings

    காஸ்ட்லி காமாட்சி (சிறுகதை) – ஜெயந்தி.M

    கல்லறைக் கவிதைகள் – ஜெயந்தி.M