எழுத்தாளர் ஜெயந்தி எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்
மாலை ஒளி மெதுவாக மங்கிக் கொண்டிருந்தது. வீதிகள் முழுக்க விளக்குகளால் மின்னின. ஒவ்வொரு வீடும் தீபங்களால் ஒளிர, அந்த ஒளியில் மக்களின் முகங்களும் புன்னகையால் மலர்ந்திருந்தன. ஆம். தீபாவளி வந்துவிட்டது.
ஆனால் அந்த ஒளி நிறைந்த நகரத்தின் ஓரத்தில், சின்ன குடிசையில் சும்மா உட்கார்ந்திருந்தாள் மாலா. அவளது முகத்தில் எந்த உற்சாகமும் இல்லை. அவள் கைகளில் ஒரு பழைய புகைப்படம் — அதில் அவளது கணவர் ராஜேஷ், புன்னகையுடன் சிறிய வயதினராய் பட்டாசாக்கு ஒளி ஏற்றியபடி இருந்தார்.
மூன்று வருடங்களுக்கு முன் தீபாவளி அன்று, தீயில் சிக்கி அவர் உயிரிழந்தார். அந்த நினைவுதான் இன்றும் மாலாவை வாட்டிக்கொண்டே இருந்தது.
அந்த மாலை, அவள் பக்கத்து வீட்டு பாப்பா — ஐந்து வயது தீபா — அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தாள். “மாலா அக்கா, நீங்க விளக்கு ஏற்ற மாட்டீங்களா? எங்கம்மா சொன்னாங்க, தீபாவளி வந்து விட்டால் விளக்கு ஏத்தணுமாமே!”
மாலா புன்னகையைக் கட்டாயப்படுத்திக் கொண்டாள். “நீ ஏற்றணும், என் செல்லம் பாப்பா,” என்றாள் மெதுவாக.
“நானா? ஆனா நீயும் வரணும்,” என்று தீபா கையைப் பிடித்து இழுத்தாள்.
மாலா மறுத்துக் கொண்டிருந்தாலும், அந்தச் சிறுமியின் மாசற்ற சிரிப்பு அவளின் மனதை ஏனோ உருக்கியது.
“சரி பாப்பா,” என்று அவள் சற்றே தயக்கத்துடன் எழுந்தாள். தீபாவின் வீடு சிறியதாய் இருந்தாலும் அழகாக அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தது. எங்கும் விளக்குகள், காகிதக் கொடிகள், நறுமணம் வீசும் இனிப்புகள்.
மாலாவுக்கு நினைவில் தோன்றியது — ராஜேஷுடன் கொண்டாடிய அந்தச் சின்ன தீபாவளிகள். இருவரும் சேர்ந்து தீபங்கள் ஏற்றிச் சிரித்த நாட்கள். பொங்கிய நீரைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள்.
“அக்கா, இந்த விளக்கை நீ ஏற்று!” சிறுமி ஒரு சிறிய தீபத்தை அவளிடம் கொடுத்தாள். மாலா கைகள் நடுங்கிய படியே தீபத்தை ஏற்றினாள். மெதுவாக ஒளி பரவியது. அந்த ஒளியில் அவள் கண்களில் வழிந்த நீர் பளிச்சென்றது.
அந்த இரவு, மாலா வீட்டிற்குத் திரும்பியபோது, கதவின் முன் சில சிறுவர்கள் “அக்கா, உங்க வீட்டில் விளக்கு ஏற்றலையே!” என்று சொன்னார்கள்.
அவள் சிரித்தாள். “சரி, ஏற்றுகிறேன்,” என்றாள்.
அவள் தனது வீட்டில் இருந்த பழைய விளக்குகளை எடுத்தாள். சில உடைந்திருந்தன, சில கருகியிருந்தன. ஆனாலும் ஒரு சிறிய விளக்கு மட்டும் முழுமையாக இருந்தது — அதுதான் ராஜேஷ் இறக்கும் முன் ஏற்றிய விளக்கு. அதைச் சுத்தம் செய்து எண்ணெய் ஊற்றி, தீபத்தை ஏற்றினாள். அந்த ஒளி அவளது சின்னக் குடிசை முழுக்கப் பரவியது. அவள் மனத்தில் ஏதோ தளர்ச்சி ஏற்பட்டது.
“நீ இல்லையென்றாலும், உன் நினைவுகள் இந்த ஒளியில் உயிரோடு இருக்கின்றன ராஜேஷ்,” என்றாள் மனதிற்குள்.
அடுத்த நாள் காலை, மாலா வேலைக்குச் சென்றாள் — அவள் ஒரு தனியார் பள்ளியில் துப்புரவுப் பணியாளராக இருந்தாள். அங்கு குழந்தைகள் சத்தமாகப் பேசிக்கொண்டு இருந்தனர்.
“நேத்து நான் எவ்வளவு பட்டாசு வெடிச்சேன் பாருங்களேன்!” நான் முழுசா வீடியோ எடுத்தேன்!” மாலா மெதுவாகச் சிரித்தாள்.
ஆனால் ஒரு சிறுமி, நித்யா, திடீரென்று சொன்னாள் —“எங்க அம்மா சொன்னாங்க, இனிமேல் நாம பட்டாசு வெடிக்கக்கூடாது. காற்று மாசாகும், மிருகங்களுக்குக் கஷ்டம் வரும். அதுக்கு பதிலா நாம விளக்கு ஏற்றலாம், இனிப்பைப் பகிரலாம்.”
அந்தச் சொற்கள் மாலாவுக்கு மிகவும் நெருக்கமாகத் தோன்றின. அவள் நினைத்தாள் — “ஆம், தீபாவளி ஒளிக்காகத்தான். சத்தத்துக்காக இல்லை.”
அன்று மாலை, பள்ளி முடிந்தபின் மாலா சில சிறுவர்களை அழைத்தாள்.“நீங்க எல்லாம் என்கிட்ட வந்து இத பண்ணீங்கன்னா, உங்களுக்கு இனிப்பு கொடுக்கிறேன்,” என்றாள்.
“என்ன பண்ணணும் அக்கா?”“ஒவ்வொருத்தரும் தங்கள் வீட்டில் ஒரு விளக்கு ஏற்றணும். ஆனால் பட்டாசு வெடிக்கக்கூடாது. பிறகு அந்த விளக்கை மற்றவர்களுக்குக் காட்டணும்.”
சிறுவர்கள் உற்சாகமாகச் சம்மதித்தனர்.மாலை நேரம் வந்தது. மாலா அவர்களுடன் சேர்ந்து தெருவில் ஒவ்வொரு வீட்டிலும் விளக்குகள் ஏற்றினாள்.அந்தச் சிறிய தெரு முழுக்க ஒளி பரவியது.
அந்த ஒளியில் மாலாவுக்குத் தோன்றியது — ராஜேஷின் முகம், சிரித்தபடி.அவள் மெதுவாகக் கைகளை கூப்பிப் பார்த்தாள் — “இது உனக்காகத் தான் ராஜேஷ். இப்போதுதான் உண்மையான தீபாவளி.”
அந்த இரவு, நகரம் முழுக்க பட்டாசு சத்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.ஆனால் அந்தச் சிறிய தெருவில் ஒரு விசேஷமான அமைதி நிலவியது. விளக்குகளின் ஒளியில் சிறுவர்கள், பெரியவர்கள் எல்லோரும் ஒன்றாகச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தனர். விளக்கின் ஒளியில் செடி நடும் விழா அங்கே அரங்கேறியது.அங்கே புகை மாசுக்கு இடம் இல்லாதிருந்தது.
மாலா இனிப்புகளைப் பகிர்ந்தாள். தீபா ஓடிவந்து அவளது மடியிலே ஏறினாள்.“அக்கா, இந்த வருடம் ரொம்ப அழகான தீபாவளி!ஆம்.கடந்த வருடம் மட்டும் இதே முடிவு எடுத்திருந்தால் ராஜேஷ் உயிரோடு இருந்திருப்பானே! மாலா மனதைத் தேற்றிக் கொண்டாள். ராஜேஷ் அவளது கண்ணீரைத் துடைத்து தலையை வருடுவது போன்ற உணர்வு!
விழித்துக் கொண்டாள் அவள். மாலா அவளது நெற்றியில் முத்தமிட்டாள்.
“ஆம் பாப்பா, இந்த ஒளி என்றும் அணையாது.”அந்த ஒளி, வெளிச்சத்தின் ஒளி அல்ல — மனத்தின் ஒளி. தன் கணவன் ராஜேஷின் பிரிவைத் தாங்கியவளின் அழுது வீங்கிய முகம் இப்போது முத்த மழையில் நனைந்தது. சிறுவர்களின் சிரிப்பு, மௌனத்தின் மின்னல்! இனி அவர்களுக்கு எப்போதும் தீபாவளி தான்!
எழுத்தாளர் ஜெயந்தி எழுதிய மற்ற சிறுகதைகளை வாசிக்க இங்கு கிளிக் செய்யவும்
(முற்றும்)
This post was created with our nice and easy submission form. Create your post!


This comment was reported.