ஐ லவ் யூ….டா (சிறுகதை) – முகில் தினகரன், கோவை

2023-24 நாவல்/சிறுகதைப் போட்டிக்கான பதிவு

மொத்தப் பரிசுத்தொகை ரூபாய் 10,000 + எங்கள் பதிப்பக செலவில் புத்தகம் பதிப்பிக்கும் வாய்ப்பு

நீங்களும் இந்த போட்டியில் உங்கள் சிறுகதை அல்லது நாவலை பதிவிட விரும்பினால், contest@sahanamag.com என்ற மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு Login ID உருவாக்கித் தரச்சொல்லி ஈமெயில் செய்யலாம். மறக்காமல் உங்கள் பெயர் மற்றும் ஈமெயில் முகவரி பகிரவும். பரிசு வெல்ல அட்வான்ஸ் வாழ்த்துக்கள்.

Click the picture below for complete details of the contest

இனி கதை வாசிக்கலாம் வாருங்கள்…

 நூலகம்.

 ஒவ்வொரு அலமாரியின் முன்னும் சில நிமிடங்கள் நின்று, அதிலிருக்கும் புத்தகங்களின் பெயரைச் சன்னமான குரலில் தனக்கு மட்டும் கேட்கும்படி வாசித்துக் கொண்டே நிதானமாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தாள் வித்யா.

     “முத்த விழா”

அந்த புத்தகத்தின் தலைப்பு அவளை ஈர்க்க, வலது கை தானாகவே அப்புத்தகத்தை உருவியது.

     ‘செந்தமிழ்நேசன்’ என்பவர் எழுதிய கவிதைத்தொகுப்பு அது.

பக்கங்களைப் புரட்டி சாம்பிளுக்கு ஒரு கவிதையைப் படித்தாள்.

     “கடற்கரையில் 

மணலை தவிர 

வேறென்ன இருக்கும்?

அமாவாசை வானில் 

விண்மீன்களைத தவிர 

வேறென்ன இருக்கும்?

காதல் நிலையில் 

முத்தம் தவிர

வேறென்ன இருக்கும்?.”

     “வா….வ்” தன்னையுமறியாமல் வாய் விட்டுக் கூவினாள்.

     “விஷ்க்… விஷ்க்”

     யாரோ சமிக்ஞையில் அழைக்கும் ஓசை கேட்க சுற்றும்முற்றும் பார்த்தாள்.

     “ஹாய் டியர்!.. ஐ யாம் ஹியர்”.

     “என்னது புத்தக அலமாரியா பேசுது?” வியப்புடன் நாலைந்து புத்தகங்களை மொத்தமாய் உருவி, சந்து வழியே பார்த்தாள்.

      மறுபுறம் அவன் முகம்.

     அவன்?

 கடந்த மூன்று மாதங்களாய் அவளைத் துரத்தோ துரத்தென்று துரத்தி அவள் காதல் வரத்திற்காக ஏக்கத்தவம் இருக்கும் மாடர்ன் முனிவன். ஜீன்ஸ், காட்டன் ஷர்ட், ஆக்சன் ஷூ, என்று படு கவர்ச்சியா இருக்கும் அவனை ஏனோ அவளுக்கு பிடிக்கவில்லை. அதற்கான காரணமும் அவளுக்கு தெரியவில்லை.

“ஏன் வித்யா இந்த ரோமியோ உன்னைத்தான் ஏகமா டாவடிச்சிட்டிருக்கான்!… பார்த்தா ஆளும் நல்லாத்தான் இருக்கான்… பேசாம லவ் பண்ணிடுடி” என்று அவள் தோழி காயத்ரி சொன்ன போது பார்வையால் அவளை எரித்தாள்.

     “லவ்வா?… நானா?… அதுவும் இவனையா?… இம்பாசிபிள்”

மீண்டும் “விஷ்க்… விஷ்க்” ஓசை வர, சுய நினைவுக்கு வந்தாள்.

“மேடம்… நான் சொன்ன ஐ லவ் யூக்கு நீங்க இன்னமும் பதில் சொல்லவில்லை” வசீகரமாய் சிரித்தபடி கேட்டான்.

கையில் இருந்த புத்தகத்தை அலமாரியில் வைத்து, அவன் முகத்தை மறைத்து விட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.

     பஸ் நிறுத்தம்.

தனியாய் நின்று கொண்டிருந்த வித்யா திடீரென்று ஞாபகம் வந்தவனாய் ஹேண்ட் பேக்கை திறந்து பார்த்து சலிப்படைந்தாள்.  “போச்சு இன்னைக்கு அந்த கண்டக்டர் பயல்கிட்ட நல்லா மாட்டிக்கிட்டேன்!… ‘எப்ப?…  எப்ப?’ன்னு காத்திட்டிருந்தவனுக்கு இன்னைக்கு நானே சான்ஸ் குடுத்திட்டேன்!… நல்லா வெச்சு செய்யப் போறான்!” தர்மசங்கடமானாள்.

 முன்பொருமுறை ஏற்பட்ட சில்லறை தகராறில் வித்யாவிற்கும், அந்த கண்டக்டருக்கும் முட்டல் ஏற்பட்டு, பஸ்ஸில் இருந்தவர்களின் மொத்த ஆதரவும் தாய்க்குலப் பிரதிநிதியான அவளுக்கே கிடைக்க, அன்று கண்டக்டர் டெபாசிட் இழந்து வாயைச் சாத்திக் கொண்டான்.

ஆனால் அவன் உள்ளுக்குள் குமுறிக் கொண்டு, சரியானதொரு நேரத்திற்காக காத்துக் கொண்டிருக்கிறான், என்பது அவளுக்குத் தெரியும். அதற்கேற்றார் போல் இன்று அவளிடம் ஒரே ஒரு இருநூறு ரூபாய் நோட்டு மட்டும்தான் இருக்கின்றது.  ஆனால் அவள் வாங்கப் போகும் டிக்கெட் வெறும் பத்து ரூபாய்!… அதுக்கு இருநூறு ரூபாய் நீட்டினால்…”

“நீங்க எனக்கு இன்னும் பதில் சொல்லலை!”

வெகு அருகில் கேட்ட அந்தக் குரலுக்கு சட்டென்று திரும்பினாள்.

 மீண்டும் அவன்.

     ஏற்கனவே சில்லறை இல்லாத பிரச்சனைக்காக நொந்து கொண்டிருந்தவள், அவனைப் பார்த்ததும் இன்னும் அதிக எரிச்சலானாள்.  எரிச்சலின் வெளிப்பாடாய் மொத்தமாய்க் காறி “சொத்”தென்று நிலத்தில் துப்பினாள்.

அந்த வினாடியில் அவன் பிரகாச முகம், பிரேத முகமானது. அதிர்ச்சியிலிருந்து மீள முடியாமல் மெல்லத் திரும்பி தளர்வாய் நடந்தான்.

“அப்பாடா… இனி இவன் என் வழிக்கே வரமாட்டான்!.. இன்றோடு இந்தப் பிரச்சனை தீர்ந்தது” என்று ஆயாசப்பட்ட வித்யாவின் நிம்மதிக்குச் சத்துருவாய் நான்கு தினங்களுக்குப் பிறகு அந்தக் கடிதம் வந்திறங்கியது.

“டியர் வித்யா!… வரும் வெள்ளிக்கிழமை மாலை ஆறு மணிக்கு கடற்கரையில்… வாலிபால் கிரவுண்ட் அருகில்… உனக்காகக் காத்திருப்பேன்!… நீ கண்டிப்பா வரணும்… வந்து  “ஐ லவ் யூ” சொல்லணும்!… இல்லாவிட்டால் சரியாக ஆறு பத்துக்கு என் பிணம் கரையில் ஒதுங்கும்! இது சத்தியமான சத்தியம்” …. சுரேஷ்”

“சுரேஷ்?” என்று வாய் விட்டுச் சொல்லியவள் அடுத்த வினாடி அந்தக் கடிதத்தைக் கசக்கி குப்பைக்கூடையில் போட்டு விட்டு நகர்ந்தாள்.

அன்று வெள்ளிக்கிழமை.

காலையிலிருந்தே வித்யா ஒரு வித டென்ஷனிலிருந்தாள்.

     அந்த ராஸ்கலையும் அந்த கடிதம் மேட்டரையும் நினைக்கவே கூடாது எனக்கு தன் மனதிற்கு அவள் போட்டிருந்த ஆணையை அது துளியும் மதிக்காமல் திரும்பத் திரும்ப அதையே நினைத்து நினைத்து அவளைக் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தியது.

     “ஒருவேளை.. அதில் எழுதியிருந்தபடி அவன் செத்து விடுவானோ?”

“செத்தா சாகட்டும்!.. நானா சாகச் சொன்னேன்?”

“ஆனாலும் அந்தச் சாவுக்கு நீதானே காரணம்?”

“அது சரி!… அவனா என்னை லவ் பண்ணிட்டு… அவனா தற்கொலை பண்ணிக்குவான்!… அதுக்கு நான் எப்படிப் பொறுப்பாக முடியும்?”

“நீ பொறுப்பாக வேண்டாம்!… ஆனாலும் ஒரு உயிர் போகக் காரணமான பாவம் உனக்குத்தானே சேரும்?”

அவளுக்குள் பட்டிமன்றம், விவாத அரங்கம், அரட்டை அரங்கம், அகடவிகடம்… எல்லாம் நடந்து முடிகையில், அவள் கடற்கரைக்கு புறப்பட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

காயத்ரி அன்று சொன்னது ஞாபகத்திற்கு வந்தது. “பார்த்தா ஆளும் நன்றாகத்தான் இருக்கிறான்… பேசாமல் லவ் பண்ணிடுடி”

“ஓகே… காயத்ரி… அவனோட காதல் சின்சியாரிட்டியையும், உன்னோட பாசிட்டிவ் கமெண்டையும் கன்ஸிடர் பண்ணி… நான் அவனை ஓகே பண்றேன் வித்யா கடற்கரையை அடையும் போது நேரம் ஆறு மணி ஐந்து நிமிடம்.

பஸ்ஸில் வரும்போது திக் திக் என்று அதிரும் நெஞ்சோடு வந்தாள்.

“பாவி… அவசரப்பட்டு ஏதாச்சும் செஞ்சு தொலைச்சிக்காம இருக்கணுமே”

     பஸ்ஸை விட்டிறங்கி அந்த வாலிபால் கிரவுண்டை நோக்கி ஓட்டமாய் ஓடினாள். காலடி மணல் அவளை வேகமாய் ஓட விடாமல் தடுத்தது. ஒரு வழியாய் வாலிபால் கிரவுண்டை நெருங்கி விட்டவள் அங்கிருந்தே பார்த்தாள். அவன் உட்கார்ந்து இருப்பது தெரிய,  “அப்பாடா” என்று நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டபடி, மெல்ல நடந்து, நேரே அவன் எதிரே சென்று தரையில் மண்டி போட்டு அமர்ந்து, கூர்ந்து அவன் முகத்தைப் பார்த்தாள்.

     அவன் முகத்தில் எந்தவித சலனமும் இல்லை. பார்வை தூரத்து அலைகளின் மேல் நிலைக்குத்தி இருந்தது.

 “சுரேஷ்” அழைத்தாள். பதில் இல்லை. எதிர்பாராத இன்ப அதிர்ச்சியில் வாயடைத்து போய்  “மலங்க… மலங்க” விழித்தான்.

 “உங்க ஐ லவ் யூக்கு பதில் சொல்ல உங்க வித்யா வந்திருக்கேன்” என்றாள். அவன் முகத்தில் புன்னகை அமானுஷ்யமாய் மிளிர்ந்தது.

“சொல்லட்டுமா… சொல்லட்டுமா?” என்று கவர்ச்சியாய் கேட்டாள்.

“சொல்லிடுவேன்…” கண்களை “பட…பட”வென இமைத்தவள், “ஐ லவ் யூ டூ” சொல்லி விட்டு சட்டென்று அவனை கட்டிக் கொண்டாள்.

அதுவரையில் ஆண் ஸ்பரிசத்தினை அறிந்திராத அவள் தேகம் அந்த அணைப்பில் சொர்க்கத்தை தரிசித்தது.  விழிகளை மூடி அந்த சுகத்தை ரசித்து கொண்டிருந்தவள் மெல்ல கண் விழித்த போது சற்று தூரத்தில் தெரிந்த சிறு கும்பல் அவளை நெற்றி சுருக்க வைத்தது.

“அது என்ன கூட்டம்?” கேட்டாள்.

அவளை அணைப்பிலிருந்து விலக்கியவன், “நீயே போய்ப் பாரேன்” என்றான். அவள் தயங்க நிற்க, “பயப்படாதே… போ” என்றான்.

தயங்கியவாறே சென்றாள்.

அங்கே அலைகளால் ஒதுக்கப்பட்டு கரையில் வந்து கிடந்தது ஒரு ஆண் பிணம். அதைச் சுற்றியிருந்த கூட்டம், “ஹும்… யாரு பெத்த பில்ளையோ இங்க வந்து சாகணும்னு விதி” என்று அங்கலாயத்து தத்தம் அனுதாபத்தை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருக்க,

 கும்பலை விலக்கிக் கொண்டு உள்ளே சென்று அந்தப் பிணத்தை அடையாளம் பார்த்த வித்யா, “வீல்” என்று பெரிய குரலில் அலறினாள்.

பிணமாய் கிடந்தவன்  “சுரேஷ்”.

“விருட்”டென்று தலையைத் திருப்பி அவன் அமர்ந்திருந்த இடத்தைப் பார்த்தாள். வெறுமையாயிருந்தது.

கண்கள் சொருக, மெல்ல மெல்ல மயக்கத்திற்கு போனாள் வித்யா.

(முற்றும்)